فضل طینت نور یا سخنی با عزاداران شیعه و شیعیان عزادار صفحه 314

امیرالمؤمنین سلام الله علیه، چنین آمده است:

کانَ عَلِیٌّ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ إِذا سَجَدَ یَتَخَوّیٰ کَما یَتَخَوَّی(1) الْبَعیرُ الضّامِرُ یَعْنی بُرُوکَهُ.

امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه چون سجده می کرد، به خاک می افتاد، چنان که شتر لاغر میان به خاک می افتد.(2)

سجده شکر به این صورت است که سینه و شکم به زمین بچسبد و دست ها و پاها از زیر بدن خارج بماند. ولی این روایت در بحث مذکور محلّ استفاده ندارد زیرا این تشبیه فاعل نیست بلکه تشبیه فعل است و این دو بسیار با یک دیگر متفاوت است.(3)

نام گذاری های اعراب جاهلیت...

یکی دیگر از روایاتی که برخی به آن تمسک می کنند، روایتی است که در کتاب عیون اخبار الرّضا علیه السّلام به سندی مجهول از احمد بن اشیم از امام رضا علیه السّلام آمده است و دلیل نام گذاری اعراب جاهلی به نام های سگ و پلنگ و یوزپلنگ و مانند آن را حکایت می کند و دلالت دیگری ندارد:

احمد بن اشیم گوید: به امام رضا علیه السّلام عرض کردم: فدایت شوم، چرا عرب ها فرزندان خود را سگ، پلنگ و یوزپلنگ و امثال آن می نامیدند؟ فرمود:

1- خوی فی سجوده تخویه: تجافی و فرّج ما بین عضدیه و جنبیه. ر.ک: لسان العرب: ج 14 ص134 جخا، تاج العروس: ج 19 ص272 [جخو]، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم: ج 3 ص154 خوی.
2- الکافی: ج3 ص321 باب السّجود و التّسبیح و... ح2. از او: تهذیب الأحکام: ج2 ص79 ب8 ح64.
3- رجوع کنید به بخش «ناگزیر از قبول / شناخت تشبیه، استعاره و تمثیل».