شهد بندگی صفحه 111

به همان مقدار که بنده، پروردگار را در قلب خویش جای دهد، خداوند نیز او را نزد خویش منزلت می بخشد.(1)

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم

لطف ها می کنی ای خاک درت، تاج سرم

حافظ

حلاوت حیات

شیرینی زندگانی آن است که با یاد یار سپری شود و لحظه ای از ذکر و توجه به دوست غفلت نگردد؛ دوستی که از همه به آدمی نزدیک تر است و همواره در کنار اوست. نه تنها شاهد رفتاروی است، که بر خطورات قلبی و نهانی های اسرار باطنی اش آگاه است و اگر چه آدمی خود نداند، دمادم در محضر او و زنده به انفاس قدسی اوست.

پس آنکه معنای این حضور دایم را بفهمد و حقیقت آن را دریابد، به زندگانی گوارا و حیات طیبه روحانی دست یافته است؛ چندان که حضرت محبوب در حدیثی قدسی فرماید: «عیش خوش و زندگانی گوارا آن است که آدمی را لحظه ای از ذکر و یاد من غافل نسازد».(2)

نیز در خبر است از مولی الموحدین و امام المتقین، علی بن ابی طالب علیه السلام که با ناله های جان فزا و اظهار عبودیت خالصانه به درگاه الهی چنین می فرمود:

الهی! آن را که حرص و شیفتگی ذکر و یاد تو گرفتار نسازد و شیدا و بی قرار