شهد بندگی صفحه 112

در مسیر قرب تو نباشد، حیات و زندگانی اش، جز مرگ و هلاکتی بیش نیست و این چنین مرگ و رحلتی، جز حسرت و ندامت به بار نیاورد.(1)

نقل است از بزرگی از اولیا که گفت: خواستم بدانم سخت ترین عقوبت بر تن خود چیست. هیچ چیز بدتر از غفلت ندیدم و آتش دوزخ با مردان آن نکند که یک ذره غفلت کند.(2) و گفت که: ذکر کثیر نه به عدد است، بلکه به حضور بی غفلت است.(3)

ایام خوش آن بود که با دوست به سر رفت

باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود

حافظ

یاد یار

هر چند ذکر را ذاتاً شرافت و عظمتی است که به خودی خود موجب پرواز روح آدمی در آسمان قرب الهی است، ولی بزرگان اولیای الهی آثاری برای آن برشمرده اند که اشاره به آن، خالی از لطف نیست. در میان آثار و برکات ذکر و یاد پروردگار، مهم تر و گواراتر، همانا جلب توجه محبوب به محب است؛ چرا که ذکر دایم الهی، توجه و ذکر خداوند به عبد ذاکر را در پی خواهد داشت که خدای متعال خود فرمود: «فَاذْکُرونی اَذْکُرکم؛ مرا یاد آرید تا من نیز شما را در یاد آرم.» (بقره: 182) نیز در خبر است از حضرت صادق علیه السلام که فرمود:

خداوند عزوجل فرماید: ای بنی آدم! مرا در نزد خود یاد کن تا تو را در نزد خویش یاد کنم. ای فرزند آدم! در تنهایی ها به یاد من باش تا در خلوت ها به

1- همان، ج 94، ص 95، روایت 12.
2- تذکره الاولیاء، ص 159.
3- همان.