شهد بندگی صفحه 113

یادت باشم. ای فرزند آدم! در جماعات و مجالس مرا در یاد آور، تا در جمعی بهتر از اجتماع شما یادت کنم. هر بنده ای که خدای تعالی را در جمع عده ای از مردمان یاد کند، خداوند او را در جمعی از ملایکه یاد کند.(1)

نام من رفته است روزی بر لب جانان به سهو

عاشقان را بوی جان می آید از نامم هنوز

حافظ

به راستی، محب درگاه الهی را خوش تر از آنکه محبوب او را به یاد آورد، چه باشد و عبد ذلیل را نکوتر از آنکه در خاطر رب جلیل درآید، چه تواند بود. زهی توفیق و سعادت که بنده مسکین را به کف آید و زهی شرافت و کرامت که عاشق دل سوخته را حاصل گردد که حضرت صادق فرمود: «مَنْ اکْثَرَ ذِکْرَ اللّه ِ اَحَبَّهُ اللّه ُ؛ آنکه فراوان یاد خدای نماید، خدا نیز او را دوست می دارد».(2) آری، آنکه قلبش را با ذکر دایمی پروردگار آباد سازد، کارهایش در پنهان و آشکار نیکو می گردد.

راحت روح

آرامش خاطر و سکونت روح نیز که گم شده دیرین آدمی است و همواره در دریای متلاطم تعلقات دنیایی و توجهات غیر الهی در جست وجوی آن حیران و سرگردان ره می پوید، در پرتو ذکر و یاد حضرت دوست به کف آید؛ که تنها آرامش بخش دل و جان آدمی، رجوع به فطرت پاک الهی و توجه به آن ذات مقدس و یگانه است. خود فرموده است: «ألا بِذِکر اللّه ِ تَطْمَئِنُّ القُلوبُ؛