شهد بندگی صفحه 116

آنجا که ذکر و یاد همیشگی پروردگار، اصل اصول باریابی به محضر یار است و اکسیر اعظم قرب الهی، روشن است که از کف نهادن این لطیفه روحانی و هدیه ربانی و ترک ذکر و یاد پروردگار، موجب خسران ابدی و گرفتار آمدن به هجران و فرقت محبوب خواهد بود؛ چندان که خود فرمود:

آنکه از ذکر و یاد من روی بگرداند، به گرفتاری دنیایی مبتلا خواهد گردید و در قیامت نیز کور و بی بصیرت به محشر آید. هنگامی هم که لب به اعتراض گشاید و از کوردیدگی خویش بنالد، خطاب رسد مگر نه آن بود که تو در دنیا پروردگارت را به فراموشی سپرده ای، پس اینک تویی که فراموش گشته ای و پروردگارت را به تو عنایت و رحمتی نیست. (طه: 124)

حضرت صادق علیه السلام می فرماید:

مجلسی نیست که جمعی خوب و بد در آن گردآیند و آن گاه برخیزند، بی آنکه در آن مجلس ذکر و یاد خدای تعالی کنند، مگر آنکه موجب حسرت آنها در قیامت شود.(1)

هر چه گفتیم جز حکایت دوست

در همه عمر از آن پشیمانیم

سعدیا بی حضور صحبت یار

همه عالم به هیچ نستانیم

سعدی

حسرت دوری

چون ذکر و یاد حق تعالی، گوهری است که آسان به کف نیاید، بنده درگاه الهی را سزاست که در حفظ آن و تلاش در رفع موانع آن کوشا باشد، تا به