شهد بندگی صفحه 137

اولیای الهی، به کارگیری نعمت های الهی در مسیر آخرت و کسب سعادت است، نه محروم ساختن خویش از آنها، که ترک دنیا به طور کلی و تضییع نعمت های الهی با استفاده نکردن از آنها، خود از موارد کفران نعمت به شمار می آید. مرد آن است که دنیا را در مسیر کسب سلامت اخروی و در راه به دست آوردن سعادت ابدی به کار بندد و لحظه ای گرفتار تعلقات و فریبندگی های آن نگردد؛ چنان که حضرت سجاد علیه السلام در توصیف مردان الهی و معامله آنها با دنیا فرمود:

اولیای خدای تعالی در راه طلب دنیا خود را به زحمت نمی اندازند، بلکه خویش را در دنیا برای کسب آخرت و سعادت رنج می دهند.(1)

نهی از دل بستگی به دنیا

پس پوشیده نماند که دنیا آنجا که همت انسان را به خود مصروف ساخته و بینش او را به خود محدود کند، مورد نکوهش، و تلاش مداوم در راه خلاصی از آن بر هر سالکی فرض است؛ چنان که نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله در دعای خویشتن در شب نیمه شعبان، از خداوند رهایی از این گونه دنیاطلبی را تقاضا کرده و می فرماید: «اللّهُم لا تَجْعَل الدُّنیا اَکبرَ هَمِنّا و لا مَبلغَ عِلمِنا؛ پروردگارا! دنیا را آخرین آرزو و هدف اصلی ما و جایگاه صرف دانش ما قرار مده».(2)