شهد بندگی صفحه 189

با یکی عشق ورز از دل و جان

تا به عین الیقین عیان بینی

هاتف اصفهانی

راه محبت

علاقه و محبت، تنها مایه شور و نشاط در حیات آدمیان و عامل شوق و حرارت در روابط اجتماعی و همدلی های آنان است. عشق و شوق، هر طالبی را به سوی مطلوب و مقصود خویش می کشاند و او را در مسیر طلب، گرمی و حرارت و نشاط می بخشد. اگر حرارت و سوز و گداز عشق بر جان آدمی افتد، فرهادوار در تمنای شیرین، کوه را از جای خواهد کند و پروانه وار به آتش شمع در خواهد افتاد. جان مایه حیات، عشق است که اگر نباشد، عالم در سردی و خاموشی خواهد نشست.

تا جذبه عشق تو نباشد کششی

فرهاد کجا و سرسودایی شیرین

نوری

هر خیری که در عالم از کسی سر می زند، ریشه در محبت او بدان خیر دارد و همان علاقه و محبت است که او را به سوی آن خیر و خوبی تحریک و تشویق می کند. هم از این روست که هر عملی که از سر شوق و رغبت انجام نپذیرد، بی روح است و فاقد نفوذ و اثر.

باری، محبت است که عمل می آفریند و آدمی را به انجام خواسته های محبوب بر می انگیزد و در مقابل، نفسِ همین طاعت و سر سپردگی، افزون گر محبت است که آتش اشتیاق به محبوب را افروخته تر و جان بی قرار محب را بی قرارتر می سازد. هرگامی که در مسیر رضایت معشوق برداشته می شود،