شهد بندگی صفحه 198

دنیاجویان و خداجویان

انسان مهجور چون از جنت خلد به پهنه خاک هبوط کرد و از جوار و قرب رحمت یار و جمال دل آرای پروردگار جدا افتاد و به خاک تیره دنیا مبتلا گشت، حیران و نالان، اصل خویش باز می جوید و این حس خداجویی، در نهاد تمامی آدمیان موجود است که همه با فطرت الهی و به مدد نغمه قدسی آن ذات پاک و بی همتا به شرف وجود رسیده اند. در میان آدمیان، برخی اهل عرفانند و در جست وجوی یار، و برخی اهل عالم حیوانی و به دام و دانه دنیا گرفتار، تا در آن بویی از گم شده اصلی خویش بیابند. آنها به جای آنکه پی محبوب نهان گشته خویش گیرند، بدان دل می سپرند و با آن مأنوس می گردند و عمری چند در تعلق و وابستگی بدان به هرزه از کف می دهند و چون به تدریج باز یافتند که این نه آن گم شده دل و جان آنان است، ملول گشته، دل از آن بر می کنند و به دیگری می سپرند و باز به عوض آنکه از مظاهر هر عالم وجود و ظاهر دنیا متوجه آن حقیقت مطلق شوند و کمر همت در جستن وی بندند، به این ظاهر خوش خط و خال مشغول و سرگرم می شوند و هر از گاهی، قسمتی از سرمایه رایگان عمر، به بازیچه طفلانه می بازند. گاه در کسب مال و مقام، و گاه در دلدادگی به زن و فرزند و دوست و چون نوبت اجل فرار رسد، تهی دست و ناکام مانده، رخت از جهان فانی خواهند کشید و چون در دم مرگ و خروج از دنیا دیده برزخی شان گشوده شود و حقیقت زوال پذیر و فانی تعلقات دنیا و آنچه دل بدو سپرده اند، آشکار گردد، افسوس می خورد. چنان که قرآن کریم فرماید: آدمی می پندارد که دارایی دنیا عمر ابدی اش می بخشد؛ چنین نیست، بلکه