شهد بندگی صفحه 199

به آتش سوزان درخواهد افتاد؛ آتشی که تصور سختی آن نتوانی کرد «نارُ اللّه ِ الْمُوقده اَلَّتی تَطَّلِعُ عَلَی الْأفئِده؛ آتشی که افروخته گردیده و شعله هایش در درون دل ها شراره کشد.(همزه:3_7)

یاد یار

اهل عرفان و پویندگان وصال جانان، جز وصل محبوب به چیزی رضایت نمی دهند. ایشان لحظه لحظه عمر خویش در راه قرب یار گام می نهند و از فراز و نشیب سیر نمی هراسند و دنیا و تعلقات فانی دنیایی را موانع خطرناک راه می شمرند و به همین دلیل، بدان توجهی و دل بستگی ندارند؛ چرا که می دانند جهان و آنچه در آن است، به خودی خود گم شده آنان نیست، هر چند بسی خوش خط و خال و دل انگیز باشد. از دنیا آنچه موجب یاری و کمک در مسیر جانان است، توشه برمی گیرند و با بیش از آن کاری ندارند و روی دل فقط و فقط به سوی محبوب می دارند و با مهرورزی با یار، محبت و عنایت خاص حضرت دوست را به سوی خویش جلب می کنند؛ چنان که در روایتی از نبی اکرم اسلام صلی الله علیه و آله نقل است که خدای متعال فرموده:

چون دانستم یاد من و مشغول شدن به من بر قلب بنده ام مستولی است، وی را به سؤال و مناجات با خویش مایل کنم. پس چون بنده چنین شد، بر من عاشق می شود و من نیز بدو عشق می ورزم. پس از آن، اگر این بنده خواست مرا فراموش کند، من خود بین او و فراموشی اش حایل شوم و آنان به حق، دوستان منند. آنان شجاعانند و اگر اراده کنم که اهل زمین را به عقوبتی گرفتار کنم، به خاطر ایشان، عذاب را از اهل زمین بر می دارم.(1)