شهد بندگی صفحه 234

اکسیر محبت

محبت، اکسیر اعظمی است که سنگ خاره موم گرداند و دل زنگارگرفته را چون آینه صیقل بخشد. آن را که سرمایه محبّت در کف نباشد، دنیا و آخرت از کف خواهد داد؛ نه دوستی تواند گزید و نه دوستی تواند نگاه داشت. آن را که محبت در دل نباشد، زندگانی بروی وبال است و کام جویی خیال محال. عجب را محبّت محبوب است که تا روضه رضوان می کشاند و حبّ جمال و آرای یاراست که به سعادتش می رساند.

باری، مرکب سیر الی اللّه، محبت اللّه و شیدایی به اوست و هرچه بوی یار دهد، نزد جان دل عاشق گوارا و دوست داشتنی است؛ چون جلوه ای از جمال یار در آن می بیند و چون جذبه ای عارفانه، مشام جان وی را به عطر و بوی دوست معطر می نماید؛ چنان که فرموده است: «اَللّهُم إنّی اَسْئَلُک حُبُّکَ وَ حُبَّ مَنْ یُحِبُّک؛ خدایا! مرا محبت خویش و محبّت هر آنکه، توجهی در دل دارد، ارزانی فرمای».(1)

هرچه کانون این محبت زلال تر باشد، ارزش آن نیز بالاتر خواهد بود و هرچه از فطرتی پاک تر بر آید، در محضر دوست ارزشمندتر و خوشایندتر است. به همین دلیل است که محبّت اولیای الهی به یکدیگر، مصداق کامل و اعلای محبت فی اللّه و دوست داشتن در مسیر رضای خداست؛ چرا که جز دوست نمی بینند و جز به رضای او نمی اندیشند و از همین مایه است، محبّت اشرف مخلوقات الهی و اکرم انبیای الهی، پیامبر اسلام، محمد مصطفی