شهد بندگی صفحه 40

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم

از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم

آبرو می رود، ای ابر خطا پوش ببار

که به دیوان عمل، نامه سیاه آمده ایم

حافظ

شکوه مناجات

و چه نیکوست زمزمه مناجاتیان کوی یار که نیمه شبان، آن گاه که درِ رحمت دوست گشوده می شود، هم نوا با سید ساجدین، زین العابدین ناله می سرایند:

منت خدایی را که در عین بی نیازی از من، مشتاق من است و ستایش پروردگاری را که در مقابل جسارت هایم، آن چنان حلیم و بردبار است که گویی خطایی از من سر نزده است. باری، خدای کریم نزد من از همه محبوب تر است.(1)

الهی! چون به گناهان خویش می نگرم، زار می نالم و آن گاه که به کرم و احسان تو نظر می اندازم، امیدوار و دلخوش می گردم. نگارا! گَرَم درگذری و ببخشایی، رواست؛ که تو مهربان ترین مهربانانی و گَرَم عذاب کنی، رواست و ستم نکرده ای؛ که من سزاوار آنم.(2)

ای در طلبت صد چاک از غصه گریبان ها

خون ها ز غمت جاری، از دیده به دامان ها

گویند گنه بخشی، چون بنده پشیمان شد

جز تو، که پشیمانی بخشد به پشیمان ها