شهد بندگی صفحه 63

به بندگان و اعطای آنچه از نعمت ها که شایسته آن نیز نمی بودند، ایشان را کافی بود. و واجب بود که سر از طاعتش بر ندارند و مخالفتش نکنند.(1)

عبادت؛ رضایت یار

شایسته آن است که بنده درگاه محبوب، طاعت و عبادت او را نه فقط واسطه ترس از دوزخ و طمع بهشت، که برای جلب رضای یار و خشنودی پروردگار به جای آوَرَد، هر چند از برکت فیض عبادت، به بهشت ابدی و آرامش جاوید در روضه خلد خواهد رسید و نور عبادت، بنده را از گرمای آتش دوزخ، مصون و محفوظ خواهد داشت.

در خبر است که امیرمؤمنان و مولای یکتا پرستان، امام علی علیه السلام فرمود:

همانا گروهی از بندگان، خدای متعال را به طمع [بهشت و نعمت های بهشتی] پرستش می کنند که این عبادت بازرگانان است وعده ای او را از ترس [دوزخ و آتش آن ]عبادت می کنند که این عبادت بردگان است. [و] گروهی نیز خدای تعالی را از روی سپاس و شکر عبادت می کنند که این پرستش آزادگان است.(2)

شکوه بندگی

بزرگی گوید: وقتی غلامی خریدم، گفتم چه نام داری؟ گفت: تا چه خوانی. گفتم: چه پوشی؟ گفت: تا چه پوشانی. گفتم: چه کنی؟ گفت تا چه فرمایی. گفتم: چه خوری؟ گفت تا چه دهی. گفتم: چه خواهی؟ گفت: بنده را با خواست چه کار. پس با خود گفتم: ای مسکین! تو در همه عمر خدای را نیز