شهد بندگی صفحه 80

توجه یار

یاران و همدلان، ولیّ کامل الهی و امام معصوم، حجت الهی بر روی زمین است که طراوت گلستان هستی، از وجود نازنین آن سرو سهی قامت است و اگر لحظه ای عالم از فیض درک او محروم گردد، زیر و زبر خواهد شد. حضرت صادق علیه السلام فرموده اند: «لَوْ بَقِیَتِ الاَرْضُ بِغَیرِ إمامٍ لَساخَتْ».(1) اگر زمین بدون امام بماند همانا فرو خواهد رفت.

حجت الهی، آینه تمام نمای صفات حق تعالی است. آنچه رحمت و رأفت در ذات اقدس پروردگار است، در وجود نازنین او تجلی یافته و آنکه دل در او بندد، در واقع، به دلدادگی با پروردگار پرداخته و سودای عشق او را از شیدایی و شیفتگی حق، جدایی نیست. پروردگار کریم هم با بندگان ضعیف و محتاج، عنایت و رحمت بی حد و اندازه ای دارد و هرگاه بدو روی آرند، حاجاتشان را برآورد و دعایشان را مستجاب سازد. خلیفه و حجّت این خدا نیز با شیعیان و محبان خویش همین معامله کند و لطف و عنایت او را از رحمت و رأفت پروردگار جدایی نیست.

نقل است که یکی از شیفتگان جمال دل آرای آن حضرت، سال های متمادی ثواب حسنات خویش به آستان پر فیض محبوب اهدا می کرد و در دل، آرزوی دیدار و وصال یار می پرورید. تا آنکه پس از سال ها، خورشید وصال از صحرای عرفاتش طلوع کرد و در اعمال حج، محبوب مهربان پرده از رخ چون ماه خویش بر گرفت و او توفیق تشرف به خدمت آن حضرت بیافت. پس آه از نهادش بر آمد و اشک شوق از دیده به دامن ریخت و نالان