آشنایی با علم رجال صفحه 190

بنابراین، حضرت علی (علیه السلام) را باید اولین شخصیتی دانست که حافظ قرآن و جامع آن بوده است. از نظر عقلی نیز اهمیت قرآن همین را ایجاب می کرد که به عنوان معجزه جاوید و برنامه سعادتمند دین اسلام، هر چه زودتر باید توسط فردی مثل امیرالمؤمنین که آگاه به زوایای قرآن از هر جهت است از سینه ها و نوشته های پراکنده به صورت یکپارچه و کتاب، درآید. لکن متأسفانه وقتی امیرالمؤمنین (علیه السلام) آن را بر مردم در زمان خلیفه اول عرضه کرد از آن استقبال نکردند ازاین رو این میراث عظیم علمی که ابعاد قرآن در آن ثبت است در دست ائمه اطهار (علیهم السلام) باقی ماند.

شگفت آور آن که وقتی قرار شد قرآن را در زمان ابوبکر و عثمان جمع آوری کنند افرادی را برای این کار انتخاب کردند که علی (علیه السلام) در میان آنها نبود! ابو ریه از اهل سنت می گوید: آیا علی در این مورد چیزی نمی دانست؟ آیا مورد وثوق نبود؟ آیا نباید با او مشورت می شد؟ خدا یا عقل و منطق حکم می کند که علی باید این در امر جزء اولین باشد، زیرا او مزایا و صفاتی داشت که برای هیچ یک از صحابه نبود، او دست پرورده پیامبر بود و مدت ها نزد آن حضرت زندگی کرد و تمامی دوران وحی را شاهد بود و از هیچ آیه ای غایب نبود. اگر علی به این امر دعوت نشود، به چه دعوت شود؟ اگر در مورد عدم مشورت با او در مسئله خلافت ابوبکر عذرهایی گفتند، برای عدم دعوت در نوشتن قرآن چه عذری دارند؟ ما چه بگوییم، قاضی عادل چه می گوید؟ واقعاً امر عجیبی است، ما فقط یک جمله می توانیم بگوییم: «لک الله یا علی! ما أنصفوک فی شیء».(1)

به هر حال اگر این قرآن با شرح و تفسیری که امیرالمؤمنین (علیه السلام) بر آن داشت