آشنایی با علم رجال صفحه 300

صالحی را که مسلمانان انتخاب کنند تا وقتی که قیام به عدل می کند خلیفه است وگرنه باید او را عزل کرد یا کشت. آنها همه گناهان را موجب کفر می دانستند. گروهی بودند ساده لوح اما خشن که بر عقاید باطل خویش به سختی پافشاری می کردند و چه بسا مخالفان را مستحق مرگ می دانستند.

خوارج دارای فرقه های مختلفی هستند، مانند: ازارقه (پیروان نافع بن ازرق)، نجدات (پیروان نجده بن عویمر)، صفریه (پیروان زیاد بن اصغر)، اباضیه (پیروان عبدالله بن اباض) که از همه خوارج به اعتدال نزدیک تر می باشند(1) و تنها فرقه اخیر موجود می باشد و دیگر فرقه ها منقرض گشته اند.

البته اهل سنت، خوارج را از خود جدا می دانند ولی در امامت ابوبکر، عمر و عثمان با آنها مشترکند. البته باید از نظر سایر عقاید، آنها را جزء منتسبین به اهل سنت شمرد.

ه) نواصب

اشاره

اینها گروهی از اهل سنت اند که طرفدار عثمان، عایشه، معاویه و بنی امیه هستند و حضرت علی (علیه السلام) را علناً سبّ و ناسزا می گویند. اینها عمدتا بعد از قتل عثمان و با شروع خلافت حضرت علی (علیه السلام) ظاهر گشتند و به بهانه خونخواهی عثمان و اتهام حضرت علی (علیه السلام) در قتل عثمان، به جنگ با حضرت پرداختند، که بعداً به عثمانیه مشهور شدند. رواج مذهب نصب، از زمان معاویه بن ابی سفیان بعد از جریان حکمیت و به ویژه بعد از شهادت حضرت علی (علیه السلام) بوده است.

معاویه طی بخش نامه هایی سنت سبّ و بدگویی به حضرت امیر (علیه السلام) را در تمام کشورهای اسلامی که تا آفریقا، و اروپا و آسیای مرکزی ادامه داشت برقرار کرد.