درسنامه فقه الحدیث ( کتاب فضل العلم، کتاب الحجه، کتاب العشره) صفحه 132

عامیانه خارج شده و تبدیل به یک نردبان معرفت و قرب الهی می گردد؛نماز«معراج مؤمن»و«قربان کل تقی»؛روزه«سیاه کننده روی شیطان»؛حج نیز«موجب پاک شدن از همه گناهان»می گردد.این آثار برای عبادت هم نتیجه تفکر است و چه بسا مراد از این دو فقره یک چیز باشد و تنها اختلاف در عبارت و لفظ است نه معنا.

عبادت همراه با ورع

حضرت در آخرین فقره می فرماید:«الا لاخیر فی نسک لاورع فیه».

بحث لغوی:«نُسْک»به معنای طاعت و عبادت و هر چیزی است که به وسیله آن می توان به خدا نزدیک شد. (1)

«وَرَع»به معنای پرهیز و اجتناب شدید از محرمات است. (2)

در این فقره حضرت در واقع شرط دیگری برای عبادت بیان می کند؛یعنی علاوه بر آن که عبادت باید همراه با تفکر و فقه باشد،باید همراه با ورع و اجتناب کامل از محرمات الهی نیز باشد.در واقع آن عبادتی عبادت محسوب می شود که اثر سازنده داشته باشد و انسان را از محرمات باز دارد،چنان که قرآن کریم در مورد نماز فرموده است:

إِنَّ الصَّلاهَ تَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ ؛ (3)قطعاً که نماز از[کارهای]زشت و ناپسند باز می دارد».

1- (1) .نهایه ابن اثیر،ماده«نسک».
2- (2) .همان،ماده«ورع».
3- (3) .عنکبوت،آیه45.