درسنامه فقه الحدیث ( کتاب فضل العلم، کتاب الحجه، کتاب العشره) صفحه 61

بادیه نشین است که احکام شرعی نمی دانند.در این عبارت یعنی کسی که با دقت و تأمل در پی فراگیری احکام دین خود نباشد،از نظر جهالت و نادانی مانند همان اعرابی است که در قرآن نیز مورد مذمّت قرار گرفته است:

اَلْأَعْرابُ أَشَدُّ کُفْراً وَ نِفاقاً وَ أَجْدَرُ أَلاّ یَعْلَمُوا حُدُودَ ما أَنْزَلَ اللّهُ عَلی رَسُولِهِ ؛ (1)عرب های صحرا نشین در کفر و نفاق شدیدترند،و به ناآگاهی از حدود آنچه خدا بر فرستاده اش فرو فرستاده سزاوارترند.

حضرت در پایان،سخن خویش را به آیه ای از قرآن کریم مستند ساخته و می فرماید:«ان الله یقول فی کتابه: لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ ؛چرا که خدا در کتابش می فرماید:تا در دین فهم عمیق نمایند و تا قومشان را به هنگامی که به سوی آنان باز می گردند هشدار دهند تا شاید[از مخالفت خدا]بیمناک شوند». (2)

نکته ها

الف)تفقّه در دین واجب است،چون در غیر این صورت قرآن به نَفْر امر نمی کرد.

ب)وجوب تفقّه در دین واجب کفایی است،چون وجوب نَفْر به طایفه ای از هر گروه اختصاص یافته است و اگر واجب عینی بود،باید بر همه افراد واجب می شد.

ج)خبر واحد حجت است،چرا که خداوند پس از انذار طایفه متفقّه،حذر را بر همه قوم واجب دانسته است.طایفه به معنای یک یا دو نفر است که خبر آن ها خبر واحد است.