علم الدرایه تطبیقی: بررسی تطبیقی اصطلاحات حدیثی شیعه و اهل سنت صفحه 128

اهل سنّت رواج نداشته و ندارد،گرچه که لفظ مشترک در مورد راویان در کتاب های فقهی،فراوان به کار رفته است و تنها بین محدّثان معاصر شیعه،حدیث مشترک به عنوان یکی از اصطلاح های حدیثی رواج پیدا نموده و مقصود از آن،چنان که در تعاریف آمده،حدیثی است که نام یک راوی یا بیشتر،با دیگری همانند می باشد و از اشتراک لفظی برخوردار،ولی برخی از آن ها ثقه و برخی دیگر غیرثقه هستند،مانند:«محمد بن قیس»که بین چند نفر مشترک است؛برخی توثیق شده اند ولی در مورد برخی دیگر،جرح،وجود دارد.

اشتراک گاهی در اسم و گاهی هم در اسم و اسم پدر و گاهی در کُنیه و لقب نیز می باشد.برای تمییز آن ها از یکدیگر می باید از ممیزات رجالیه کمک گرفته شود که می تواند در محورهای ذیل باشد:

1.تاریخ تولّد،وفات و معاصران؛

2.راویان در طبقه قبل و بعد؛

3.متن و موضوع روایت؛

3.نام پدر،جدّ أدنی،أوسط و أعلی؛

4.لقب و کنیه؛

5.معصومی که از او روایت شده؛

6.مکان،شهر و قبیله؛

7.ولاء،(عتق،عبد و عهد).

نزد محدّثان اهل سنّت،اعم از معاصران و غیر آنها،اصطلاح حدیث مشترک رایج نبوده است؛ولی از راویانی که از چنین اشتراکی در نام و لقب و...برخوردارند،در حدیث متّفق و مفترق و مؤتلف و مختلف نام برده شده،امّا از مهم ترین خصوصیات حدیث مشترک،که اختلاف راویان هم نام در وثاقت و عدم