علم الدرایه تطبیقی: بررسی تطبیقی اصطلاحات حدیثی شیعه و اهل سنت صفحه 289

مرویاته أو من سماعه من فلان من غیر أن یصرّح باجازته له فی أدائه». (1)

در طریق اعلام از طرف استاد،گاهی اعلام برای شخص خاصی و گاهی برای افراد بیشتری و گاهی به قول صریح و گاهی به اشاره یا کتابت و...می باشد.در اعلام حدیث،چون به همراه اجازه در روایت برای شاگردش نیست،در جواز روایت آن میان محدّثان فریقین تردید شده است. (2)

وصیت

وصیت و آن در صورتی است که شیخ حدیث،به هنگام فرا رسیدن مرگش یا مسافرت خود،برای شخص خاصی وصیت کند که پس از او،حدیثی را روایت کنند یا فلان کتاب،نسخه مصطلح او از شخص خاصی است و راوی می گوید:«أوصی فلان إلی بأن...».ابن صلاح می گوید:«بأن یوصی الراوی بکتاب یرویه عند موته أو سفره لشخص» (3)گروهی از محدّثان اهل سنّت،آن را تجویز نموده ولی دیگر محدّثان فریقین،آن را مُجاز ندانسته اند. (4)گروهی مانند شهید ثانی نیز آن را یک طریق مستقل ندانسته و جزئی از اعلام شمرده اند. (5)

وجاده

وجاده،در صورتی است که فردی،کتابی یا حدیثی را به دست خط استاد خود و یا مشایخ حدیث بیابد و مطمئن شود که آن روایت یا کتابت،از شخص خاصی

1- (1) .علوم الحدیث و مصطلحه،ص98.
2- (2) .مقباس الهدایه،ج3،ص158.
3- (3) .علوم الحدیث،ص177.
4- (4) .مقباس الهدایه،ج3،ص163؛الرعایه فی علم الدرایه،ص295.
5- (5) .الرعایه فی علم الدرایه،ص295.