علم الدرایه تطبیقی: بررسی تطبیقی اصطلاحات حدیثی شیعه و اهل سنت صفحه 49

قراین مذکور نزد قدمای امامیه،در مورد اکثر روایات،برای آن ها حاصل بوده ولی امروزه،ما از آن بهره مند نیستیم ولیکن رأی قدمای امامیه،در مورد صحیح و یا ضعیف دانستن حدیثی،برای متأخّران و نسل امروز،محترم می باشد و بدین جهت چه بسا،روایاتی را که آنها صحیح شمرده اند،اکنون نیز معتبر باشند،گرچه از نظر اصطلاح متأخّران،آن روایت،حسن،موثّق و یا ضعیف به حساب آیند.

اصطلاح صحیح،نزد قدما،غالباً مربوط به متن حدیث می باشد در حالی که اصطلاح صحیح،در نزد متأخّران،که شرح آن اکنون می آید،مربوط به سند و حال راویان است.

2-«صحیح»نزد متأخّران امامیه

نزد متأخّران امامیه،حدیث صحیح،خبری است که سلسله سند آن تا به معصوم،متّصل و راویان آن امامی و عادل باشند.تعریف برخی از محدّثان شیعه چنین است:

1.شهید ثانی:«هو ما اتّصل سنده إلی المعصوم،بنقل العدل الامامی عن مثله فی جمیع الطبقات حیث تکون متعدده وان اعتراه شذوذٌ». (1)

2.شیخ بهایی:«ثم سلسله السند اما امامیون ممدوحون بالتعدیل فصحیح وان شذ». (2)

با تأمّل در دو تعریف مذکور،به ویژه،در تعریف شهید ثانی که کامل تر به نظر می رسد،روشن می شود که در حدیث صحیح،شرط اتصال،امری لازم می باشد و با قید«اتصال»حدیث مقطوع و...گرچه که راویان آن امامی و عادل باشند-خارج شده و با تعبیر«الی المعصوم»همه معصومان علیهم السّلام را شامل می شود