«مدارا با کفّار، ظالمان و فاسقان و سخن گفتن به آرامی با آنان و لبخند زدن بر روی آنان، و بخشش مال به آنان برای جلوگیری از اذیّت آنان و حفظ ناموس از آنان».
طبرانی از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) روایت کرده است:
«آنچه مؤمن، ناموسش را با آن حفظ کند، صدقه است». (1)
تقیّه از منظر عامّه
بسیاری از علمای عامّه در کتابهایشان از صحابه و بزرگان دیگر، مطالبی را نقل کرده اند که دلالت بر «مشروعیّت تقیّه» از نظر اسلام دارد و در این جا به برخی از آنها اشاره می شود:
- تقیّۀ عمّار بن یاسر (2).
- تقیّۀ عبد الله بن مسعود (3).
- تقیّۀ ابی دردا و ابی موسی اشعری (4).
- تقیّۀ ابی هریره (5).
- تقیّۀ ابن عباس از معاویه (6).
- تقیّۀ سعید بن جبیر (7).
1- (1) - تفسیر مراغی: 3/ 136، چاپ مصر.
2- (2) - تفاسیر، سیره ها.
3- (3) - المحلّی 336/8، مسأله 1409، چاپ آفاق - بیروت.
4- (4) - صحیح بخاری: 37/8، کتاب الادب، باب المداراه مع الناس.
5- (5) - صحیح بخاری: 41/1 کتاب العلم، باب حفظ العلم.
6- (6) - شرح معانی الآثار، طحاوی: 389/1 ، باب الوتر.
7- (7) - کتاب الاموال، ابی عیینه: 567.