حکمت نامه امام حسین علیه السلام جلد 1 صفحه 200

اشاره

197 . عیون أخبار الرضا علیه السلام به سندش،از امام حسین علیه السلام:بُرَیده به من گفت:پیامبر خدا به ما فرمان داد که بر پدرت برای حکومت یافتن بر مؤمنان،سلام دهیم.

198 . الأمالی،طوسی به سندش،از امام حسین علیه السلام:امیرمؤمنان برایم چنین نقل کرد که پیامبر صلی الله علیه و آله به من فرمود:«ای علی!خداوند متعال،من و تو را به هنگام آفرینش آدم علیه السلام،از نور خود آفرید و در پشتِ آدم قرار داد تا به عبد المطّلب رسید.سپس از عبد المطّلب،دو پاره شد.من در[پشتِ]عبد اللّه قرار گرفتم و تو در[پشتِ]ابو طالب.پیامبری،جز برای من و وصایت،جز برای تو شایسته نیست.هر که وصایت تو را انکار کند،پیامبریِ مرا انکار کرده است و هر که پیامبریِ مرا انکار کند،خداوند،او را به رو،در آتش خواهد انداخت».

199 . التوحید به نقل از اصبغ بن نُباته:هنگامی که علی علیه السلام به[مسند]خلافت نشست و مردم با او بیعت کردند،در حالی که عمامه پیامبر خدا را بر سر نهاده و ردای او را پوشیده بود و کفش های او را به پا کرده و شمشیرش را حمایل ساخته بود،بر

فراز منبر رفت و نشست....و به حسن علیه السلام فرمود:«ای حسن!برخیز و بر منبر شو و سخن بگو...».

سپس به حسین علیه السلام فرمود:«برخیز و به منبر برو و سخنی بگو که پس از من،قریش،تو را نادیده نگیرند و نگویند که حسین بن علی،چیزی نمی داند؛امّا کلام تو باید در جهت سخنان برادرت باشد».

حسین علیه السلام بر فراز منبر شد و حمد و ثنای خدا را گفت و بر پیامبرش،درودی کوتاه فرستاد و آن گاه فرمود:ای مردم!از جدّم پیامبر خدا شنیدم که می فرمود:«علی،شهر هدایت است.هرکس به آن درآید،رستگار می گردد و هر کس از آن روی گردانَد،نابود می گردد».

اینجا بود که علی علیه السلام به سویش رفت و وی را به سینه چسباند و او را بوسید و آن گاه فرمود:«ای مردم!گواهی دهید که این دو،دُردانه های پیامبر خدا و امانت های اویند که پیش من به امانت گذاشته بود و من،آن دو را نزد شما به امانت می نهم.ای مردم!پیامبر خدا،درباره این دو از شما خواهد پرسید».