حکمت نامه امام حسین علیه السلام جلد 2 صفحه 202

فصل چهارم:حکمت های جامع حسینی

681 . تحف العقول از امام حسین علیه السلام:من،شما را به پروای الهی سفارش می کنم و از روزهای[انتقام]او پرهیز می دهم و[نشانه ها و]پرچم های او را برای شما برمی افرازم.گویی آن[مرگ]هراس انگیز،با آمدنی خوفناک و در رسیدنی ناآشنا و مزه ای ناگوار،در رسیده و بر جانتان و میان شما و کردارِ نیک،حایل شده است.پس[به مدد نعمت]تن درستی در چند صباحِ عمر خود،چنان در کردار شتاب کنید که گویی ناگهان،بر شما شبیخون می زند و شما را از روی زمین به درونش می کشاند و از فراز به فرود می افکند و از الفت،به تنهایی درمی اندازد و از فضای گشاده و روشن به ظلمات می راند و از فراخنا به تنگنا جای می دهد؛آنجا که هیچ خویشاوندی دیدار نمی شود و به احوالپرسی بیماری نمی روند و فریادی را پاسخ نمی گویند.خداوند،ما و شما را بر هراس های آن روزِ هولناک یاری دهد و ما و شما را از شکنجه آن برَهاند و پاداش شایان خود را بر ما و شما واجب فرماید.

ای بندگان خدا!اگر حتّی همین[دنیا]،پایانِ میدانِ مسابقه[ی زندگی]و منزل نهایی شما می بود،باز سزا بود که انسان در آن به کار بپردازد تا اندوه او را

بزُداید و او را از دنیا کنار بکشانَد و به کوشش خود در رهایی جویی از جهان بیفزاید،چه رسد به این که آدمی پس از این جهان،در گرو دستاورد خویش است و به حسابرسی بازش می دارند و نه وزیری دارد که او را نگه دارد و نه پشتیبانی که از او حمایت کند.در این روز است که«هیچ کس را که از پیش،ایمانی نداشته یا با داشتن ایمان،کار خیری نکرده است،ایمان[جدیدش]سودی نمی دهد.بگو در انتظار[عذاب]بمانید که ما نیز منتظر[مجازات دادن]هستیم».

شما را به پروا کردن از خدا سفارش می کنم؛زیرا خدا ضمانت داده است که کسی را که از او پروا کند،از آنچه ناخوشش باشد،بدانچه او را خوش آید،انتقال دهد و از آنجا که گمان نمی برد و حساب نمی کند،روزی اش رساند.مبادا تو از کسانی باشی که به سبب گناهانِ بندگان خدا،بر آنان بیمناک است؛ولی از سزای گناه خویش،آسوده خاطر است؛زیرا خدای تبارک و تعالی درباره بهشتش نیرنگ نمی خورد و آنچه[از نعیم آخرت]نزد اوست،جز با فرمان بُرداری از او به دست نمی آید،إن شاء اللّه!