تجوید فرقان صفحه 507

حتمی دانسته اند و این نوع از وقف را به تفکیک «وقفِ بیانِ تامّ»، «وقفِ بیانِ کافی» و «وقفِ بیانِ حسن» نامیده اند.

نشانه این وقف در قرآن با حرف «م» مأخوذ از «لازم» علامت گذاری شده است؛

بنابراین می توان گفت «وقف لازم»(1) با یکی از وقوف تامّ، کافی و یا حسن منطبق خواهد بود.

نمونه ها

وقف بیانِ تامّ

«وَ لایَحْزُنْکَ قَوْلُهُم * اِنَّ العِزَّهَ لِلّهِ جَمیعا»(2)

ترجمه: گفتار آنان [کفّار]، تو را غمگین نسازد * [بدان که] قطعا تمامی عزّت از آنِ خداوند است.

اگر به وصل خوانده شود این توهّم را ایجاد می کند که عبارت دوّم گفتار کفّار است، با این که فرمایش الهی است.

موارد دیگر: «یَحْزَنونَ» (بقره/274)؛ «اَبْناءَهُم» (انعام/20)؛ «اَلظّالِمین»(توبه/19)؛ «اَصْحابُ النّارِ» (مؤمن/6)؛ «عَنْهُم» (قمر/6)، «اَلْعِقابِ» (حَشر/7) و....

وقف بیان کافی

«و ما اَرْسَلْناکَ اِلّا مُبَشِّرا وَ نذیرا * وَ قُرْانا فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ»(3)

ترجمه: و تو را جز بشارت دهنده و بیم رسان نفرستادیم * و قرآنی که بخش

1- 1. در مباحث آینده به آن پرداخته خواهد شد (ان شاء اللّه).
2- 2. یونس/ 65.
3- 3. اسراء/ 105 و 106.