مسافر دریا صفحه 3

آن نوزادی که آهسته بال می کشید ، نرم و سبک ، او که بجز یک روح معصوم و یک دل مظلوم هیچ نداشت ، او که به مهمانی دنیا می آمد ولی افسوس که سرود زندگانی اش را در آتش و خون سرود و غریو زندگی اش را در قالب سکوت ؛ و او که مسافر کوچک دریای علی و فاطمه (سلام الله علیهما) بود با مادر اینچنین گفت که : مادر جان ! با تو می مانم و با تو به ساحل شهادت می نشینم ... .

باید شمع این خاطره را بر زبان آورد یکه و تنها ، تمام شب بر زبان آتش و بر لبش فریاد !

چه تلخ است این خشونت تقدّس یافته ! ! باید به آن طایفه پشت کرد که پیمان به قتل آفتاب بستند و دل خورشید را شکستند. آنها که در مه غلیظی از نسیان

دست و پا زدند و در دام تزویر فلک افتادند و به تقدیس معصیت نشستند و از راه مددکاری بر نخاستند .

و اما در این غریبستان دنیا ، این عقده ی هزار ساله و این حدیث غربت را باید فرزند عزیزیش روایت کند و من چشم به راهی دارم که آن سفر کرده از آن باز خواهد گشت و جهان گام عدالت او را شماره می کند ... .

یا صاحب العصر ! چقدر بی تو نشستن در این سکوت و ستوه ؟

همین روزهای پژمرده ی نیامدنت

درتنهایی پائیزم

ما که از نسل دلهای شکسته ایم

آمدن تو را به مناجات نشسته ایم