خورشید شرق صفحه 20

امام خمینی آزاده ترین مرد جهان بود که از تعلقات رهیده بود و این را از مولایش حسین بن علی علیهما السلام به ارث برده بود. استقلال کامل بر وجود امام حاکم بود و هیچ قیدی او را از راه حقّ باز نمی داشت حتّی مردم هم برای او قیدی نبودند اگر به بی راهه می رفتند بدون هیچ تأمّلی آنها را ارشاد می کرد.

شهید آیت اللَّه سعیدی می گوید: به امام عرض کردم شما را تنها می گذارند. فرمود: «اگر جنّ و انس یک طرف باشند و من یک طرف، حرف همین است که می گویم».(41)

خلاصه امام فقط یک وابستگی داشت و

بس و آن وابستگی تمام عیار به حضرت حقّ بود و همین وابستگی بود که او را از همه جا آزاد کرده بود و می توانست آنچه را تشخیص می دهد، بگوید و عمل کند و به منزل مقصود یعنی پیروزی حقّ بر باطل و محو طاغوت از تاریخ ایران دست یازد. بزرگ ترین علقه انسان حبّ بقا در دنیاست و با غلبه بر آن تمام قله های تعلقات فتح خواهد شد و آنگاه است که انسان آزاد می شود و می تواند به وظایفش عمل کند.

نقص در آزادگی، زبان انسان را کوتاه و چشم او را نابینا و گوشش را ناشنوا می سازد. اما امام زبانی گویا داشت که هیچ حقیقتی را نادیده نمی گرفت و نسبت به واقعیت هایی که به گوش او می رسید عکس العمل نشان می داد و از کنار هیچ مسأله ای که به سرنوشت اسلام مرتبط بود با تساهل و تسامح نمی گذشت. زیرا تساهل و تسامح روش کسانی است که از قیدها نرهیده اند و نقصی در آزادگی دارند. چرا که تسامح و تساهل با آزادگی و تکلیف داشتن و مسئول زیستن منافات دارد.

6 - ساده زیستی

ساده زیستی بر همه زندگی امام سایه انداخته بود. او نه تنها از تجمّلات بر کنار بود که از بسیاری از امور غیر تجملی هم گذشته بود. سید حمید روحانی - که از نزدیکان امام و مؤلف کتاب تحلیلی از نهضت امام خمینی است - می گوید:

«امام همواره ساده زندگی می کند، ساده می پوشد، ساده می خورد، از غذای چرب و نرم همواره پرهیز می کند، از خوراکی های مقوّی دوری می جوید، در نجف غذای مورد علاقه ایشان نان و پنیر و مغز گردو بود.

در رفت و آمد پیاده حرکت می کرد و

علیرغم اصرار و فشار همه جانبه دوستان و ارادتمندان در نجف از گرفتن اتومبیل و رفت و آمد با ماشین خودداری می ورزید. هرچند که بسیاری از فدائیان راه ایشان در کویت و جاهای دیگر آماده بودند که با دل و جان ماشین از غیر وجوهات شرعیه به ایشان هدیه نمایند.