خورشید شرق صفحه 30

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: خداوند بر رهبران حقّ واجب کرد که خود را با افراد

ضعیف تطبیق دهند تا تنگدستی بر فقیر سنگینی نکند.(70)

امام خمینی به این دستور عمل می کرد. البته این گونه نبود که او زندگی بهتری داشته باشد و به هنگام رهبری بخواهد خود را در حدّ پایین تری آورده، همسان با ضُعَفا قرار دهد بلکه به طور طبیعی زندگی امام زاهدانه و همسان با فقرا بود.

«امام در پاریس با وجود آن هوای سرد و کهولت سنّی که داشتند، دستور دادند وسایل گرمازای خانه مسکونی ایشان را خاموش کنند تا با مردم ایران که در زمستان 1357 ه.ش دچار مضیقه شدید نفت بوده و مجبور بودند سرما را تحمّل کنند وضعی مشابه داشته باشند».(71)

دختر امام خانم زهرا مصطفوی گوید: «امام هم فردی است از همین کشور و مانند همه مردم، کوپن دارند ولی همان طور که خیلی از خانه ها معتقدند کوپن کم می آورند، آقا هم خیلی شده که لباس هایشان مانده و اهل منزل به آقا گفته اند پودر نداریم یا پودرمان تمام شده و لباس شما را نتوانسته ایم بشوییم. من زیاد شنیده ام که در خانه امام می گویند روغن ما تمام شده، کوپن نداریم. یا احیاناً مرغ را چند وقت پیش که آقا کسالت داشتند. دکترها گفتند: برای آقا سوپ درست کنید. خانم گفتند: ما که مرغ نداریم. کوپن مرغ به ما نمی دهند».(72)

14 - عفو

گذشت از خطاکاران یکی از زیبایی های روحی امام را ترسیم می کرد. شاید کم تر کسی به اندازه امام مورد بدگویی قرار گرفت. جدا از بدگویی های جهانی و مردم جاهل حتّی برخی از اهل علم که دچار توهّم شده بودند به امام توهین می کردند و برخی از آنها که به توفیق معذرت خواهی از امام می رسیدند به راحتی آنها را

عفو می کرد.

یکی از نزدیکان امام خمینی در نجف اشرف گوید: «شیخی بود پیرمرد و اهل مازندران که بی سبب نسبت به امام خمینی رحمه الله خوش بین نبود حتّی به بعضی توصیه می کرد که به درس امام خمینی نروید.

طبق معمول که امام ساعت ده و ربع به محل درس تشریف می برد من با عجله می آمدم تا به همراه امام به درس بروم و امام هم تنها نباشد. دیدم کنار درب بیرونی منزل امام، این شیخ پیرمرد درب را می بوسد و گریه می کند. با تعجّب به او نگاه کردم، تا شیخ چشمش به من افتاد گفت: «الحمدللَّه الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لولا ان هدانا اللَّه» (سپاس خدائی را که ما را هدایت کرد و اگر خدا ما را هدایت نمی کرد در گمراهی می ماندیم).