خورشید شرق صفحه 62

انتخاب آیه قرآن!

یکی از آشنایان با امام گوید: حضرت امام طبق سنّت هر ساله در آستانه حجّ پیامی به حجاج بیت اللَّه الحرام می دادند. در سال 1366 ه.ش که به حجّ رفتیم، از ابتدای پیاده شدن در جدّه تا راه پیمایی مدینه، از برخورد دولت و مأموران سعودی بسیار راضی بودیم و اصلاً تصوّر نمی کردیم که دولت سعودی با ایران و ایرانی این قدر با احترام برخورد کند و پیش بینی تمامی برادران دست اندرکار حجّ این بود که: امسال شاهد یکی از با شکوه ترین مراسم حجّ خواهیم بود.

احمد آقا فرزند برومند حضرت امام نقل می کنند هنگامی که مقدّمه و آیه ای را که در صدر پیام استفاده شده بود، دیدند، متعجّب شدند و دچار حیرت و تعجّب از این که چرا امام در این پیام، حجاج را به شهادت و هجرت حسین گونه فراخوانده اند. احمد آقا می گوید: من وقتی پیام را مطالعه

کردم، باور این قضیه برایم بسیار مشکل بود و این پیام را به آقای انصاری نشان دادم که ایشان هم نظر بنده را داشتند. بعد از این که آقای انصاری هم نظر می دهند، احمد آقا می گوید: خدمت امام رفتم و به ایشان عرض کردم، آقا! تنها نظر من نیست، بلکه برادران دیگر هم معتقدند که آیه و مقدّمه ای که در صدر مطلب به کار رفته است، هیچ گونه سنخیتی با مراسم و مناسک حجّ ندارد. حضرت امام قدس سره فرمودند:

«هر چه سریع تر این پیام را به رسانه های گروهی و حجاج ایرانی در مدینه مخابره نمایید.»

هنگامی که این پیام مخابره شد، بنده و آقای کروبی آن را برای سایر دست اندرکاران حجّ قرائت کردیم. ما هم بسیار شگفت زده شدیم که چه سنخیتی بین مراسم حج و آیه مبارکه «مَنْ یخْرُجْ مِنْ بَیتِهِ مُهاجِراً اِلَی اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ یدْرِکْهُ الْمَوتُ فَقَدْ وَقَعَ اَجْرُهُ عَلَی اللَّهِ»(171) است. از مدینه با بیت (امام) تماس گرفتیم. احمد آقا فرمودند: من هم این مطلب را با امام در میان گذاشتم، امّا ایشان فرمودند که پیام را با این آیه و مقدمه مخابره نمایید.

این پیام در روز اوّل ذیحجه صادر شد و فاجعه خونین مکّه در روز ششم ذیحجه به وقوع پیوست، که این قضیه بیش از پیش مبین عرفان بالا و از کرامات کم نظیر حضرت امام است.(172)

دست شفابخش

یکی از اعضای دفتر امام گوید: «آقا سید قاسم مرد بسیار محترم و مؤمنی است که هم به لحاظ شخصیتی و هم به لحاظ ارادت به اسلام، در جماران مشهور است. آقای جمارانی خود نقل می کردند که در گذشته وی فردی ترسو... بود به طوری که

با شنیدن کوچک ترین صدای بلند ترس بر تمامی وجودش مستولی می شد و اختیار از کف می داد و حالت بسیار ناراحت کننده ای به او دست می داد.