خورشید شرق صفحه 85

امام فرمودند: «من حالم مساعد نیست» مرحوم حاج آقا مهدی شاه آبادی اصرار کردند که برادرش شاگرد شماست، خودش ارادتمند به شماست و در این ایامی که مبارزه شروع شده این شخص موفق به مبارزه بوده، کوشا بوده و این مناسبات اقتضا می کند که شما یک دیدنی از او بنمایید، آن هم در منزل برادرش که شاگرد شماست.

حضرت امام برای دوّمین بار فرمودند: اینکه گفتم حالم مساعد نیست، چون تب دارم؛ ولی آنقدر تب ندارم که نتوانم به منزل این آقا بروم و از آن آقا دیدن کنم. ولی چون نمی توانم قصد قربت کنم بعد از این که شما گفتید این آقا چنین کرده و به شما ارادتمند است به این جهت نمی آیم».(221)

امام نه تنها مخلص بود که دیگران

را نیز به اخلاص فرا می خواند. آیت اللَّه مؤمن گوید: «یادم هست که یک نامه ای خدمت امام نوشتم که شاید جزء موجودی ما باشد. وقتی نجف بودم نوشتم که من خواهش می کنم که مرا نصیحت کنید ولو این که یک نصیحت عام و کلّی باشد. ایشان در جواب فرمودند:

بهترین موعظه آن است که خدا در قرآن فرموده است:

قال اللَّه تعالی : «قُلْ اِنَّما اَعِظُکُمْ بِواحِدَهٍ اَنْ تَقُومُوا للَّهِ ِ»(222)

12 - توکّل

امام در طول حرکتهای زندگی خود بر خدا توکل می کرد و از او استمداد می گرفت و برای همین بود که هرگز سستی و رخوت در ادامه راه بر او چیره نمی گشت و ردّ کردن و پشت کردن مردم و علما او را دچار سستی نمی کرد. اگر مردم او را همراهی می کردند آنها را سربازانی برای تحقق پیروزی و اجرای اسلام می کرد و اگر او را همراهی نمی کردند خود یک تنه می ایستاد و به وظیفه خود عمل می کرد. چه این که فرمود:

«قدرت ها و ابرقدرت ها و نوکران آنان مطمئن باشند که اگر خمینی یکّه و تنها هم بماند به راه خود که راه مبارزه با کفر و ظلم و شرک و بت پرستی است ادامه می دهد».(223)

از این جمله استفاده می شود که امام تنها بر خدا توکّل داشت و بس و مردم اگرچه او را یاری کردند و از آنها کمک گرفت، اما هرگز بر مردم توکّل نکرد که توکل بر غیر خدا شرک است.