خورشید شرق صفحه 91

«من بار دیگر از مسئولین بالای نظام جمهوری اسلامی می خواهم که از هیچ کس و از هیچ چیز جز خدای بزرگ نترسند و کمرها را ببندند و دست از مبارزه و جهاد علیه فساد و فحشاء، سرمایه داری غرب و پوچی و تجاوز کمونیزم، نکشند که ما هنوز در قدم های اوّل مبارزه جهانی خود علیه غرب و شرقیم. مگر بیش از این است که ما ظاهراً از جهانخواران شکست می خوریم و نابود می شویم؟ مگر بیش از این است که ما را در دنیا به خشونت و تحجّر معرفی می کنند؟ مگر بیش از این است که با نفوذ ایادی قاتل و منحرف خود در محافل و منازل، عزّت اسلام و مسلمین را پایکوب می کنند؟ مگر بیش از این است که فرزندان عزیز اسلام ناب محمّدی در سراسر جهان بر چوبه های دار می روند؟

مگر بیش از این است که زنان و فرزندان خردسال حزب اللَّه در جهان به اسارت گرفته می شوند؟ بگذار دنیای پست مادیت با ما چنین کند ولی ما به وظیفه اسلامی خود عمل کنیم... امروز با جمود و سکون و سکوت باید مبارزه کرد و شور و حال حرکت انقلاب را پابرجا داشت. من باز می گویم همه مسئولان نظام و مردم ایران باید بدانند که غرب و شرق تا شما را از هویت اسلامی تان - به خیال خام خودشان - بیرون نبرند آرام نخواهند نشست. نه از ارتباط با متجاوزان خشنود شوید و نه از

قطع ارتباط با آنان رنجور، همیشه با بصیرت و با چشمانی باز به دشمنان خیره شوید و آنان را آرام نگذارید که اگر آرام گذارید، لحظه ای آرامتان نمی گذارند».(236)

20 - سیاست و مدیریت

سیاست به معنای تدبیر و اداره امور جامعه است و امام به بهترین شکل، جامعه را اداره کرد. لباس مدیریت جهان اسلام مناسب اندام امام بود. او بدون آنکه در جایی کلاس درس سیاست ببیند پس از معصومین علیهم السلام بزرگ ترین سیاستمدار گردید. او در سخت ترین شرایط، انقلاب را اداره کرد و یک نظام جدید حکومتی را که تمام دنیا به مخالفت با آن برخاسته بودند در پهنه گسترده ایران به اجرا درآورد.

البته اداره کشور ایران که سهل بود، امام با آن توانایی های ویژه سیاسی و مدیریتی که داشت می توانست حکومت واحد جهانی را نیز اداره کند. در سیاست و مدیریت بی نظیر امام همین بس که بدون داشتن یک اسلحه بر شاه و ابرقدرت دنیا پیروز گردید.

روزنامه لبنانی «النداء» گوید: «با وفات امام خمینی رهبری را از دست دادیم که پوزه امپریالیسم آمریکا را به خاک مالید».(237)

نبوغ سیاسی امام از همان دوران جوانی آشکار بود و به خوبی مسائل را تجزیه و تحلیل می کرد؛ و هرچه به پیش می رفت این قریحه آشکارتر می گشت. یک بار در اعتراض به برنامه های شاه فرمود:

«مدارستان یک مدارس صحیحی نیست که انسان بتواند به آنها اطمینان داشته باشد. برنامه هایتان یک برنامه های استعماری است، همه اش بازی، همه اش فوتبال، همه اش چه... .»(238)

اینکه فوتبال یک بازی استعماری و ابزاری در دست شاه و دیگر سران کشورهای جهان جهت غفلت و سرگرمی مردم به ویژه قشر جوان به برد و باخت های پوچ و غم و شادی های