خورشید شرق صفحه 94

فصل یازدهم:راه امام خمینی

راه امام خمینی، راه شکستن ها، رهیدن ها و رسیدن هاست.

امام خمینی بینش و دیدگاه های عالی، ناب و منحصر به فردی داشت. برداشت او از اسلام برداشتی متناسب با قرآن و روایات و همراه با درک زمان و نیازهای روز بود. فقه او همان گونه که خود فرموده است فقهی سنتّی(246) به شیوه صاحب جواهر می باشد. فقه امام، فقهی ملموس، گره گشا و صریح است که از جوشش خاصّ فقه شیعه و تبیین جایگاه موضوعات جدید برخوردار می باشد.

او تنها به اظهار نظرهای فقهی اکتفا نمی کرد، بلکه با زمینه سازی های لازم فقه را به همه ابعاد زندگی مردم وارد کرد و پرچم احکام الهی را در هر کوی و برزن به اهتزاز درآورد.

او محو در خدا و مطیع حقّ و پیامبر و اهل بیت او بود. موضعی صمیمی با مردم داشت و با دشمنان اسلام به ویژه آمریکا و اسرائیل با قهر و غضب برخورد می کرد و به ارتباط بین ایران اسلامی و این دو کشور استعمارگر که در حقیقت یکی هستند اعتقاد نداشت.

بلکه به مبارزه و نابودی آنها می اندیشید و می فرمود: «ما می گوییم تا شرک و کفر هست مبارزه هست و تا مبارزه هست ما هستیم».(247) «مقصد یک مقصد است و آن شکست ابرقدرتهاست».(248)

امام از غیرت دینی سرشاری برخوردار بود و در اصطکاک دین با هر چیز دیگر دین را مقدّم می داشت. امام خمینی خدا محور، مردم مدار و دشمن ستیز بود. بیهوده گویی و بیهوده کاری از ساحت وجود او دور بود و خود را وقف اسلام کرده بود. معیار او تقوا بود و کسی را جز به تقوا برتری نمی داد. زاهد، خدا ترس و عارف بود و ترویج دین، فرهنگ اسلامی و پرورش مردم را وجهه همّت خویش می ساخت. جز برای خدا نمی گفت و حرکت نمی کرد و در طول عمر پر برکتش یک بار برای مقام و تحصیل دنیای خود حرکت نکرد. از هوسران ها بیزار و از مشرکان غرب برائت می جست و اسلام را آنگونه که علما و فقهای بزرگ مطرح کرده اند یگانه راه سعادت می دانست.

غرب گرایی را آفت بزرگی می دانست و همواره سردمداران غرب و فرهنگ غربی را تحقیر و مذمّت می کرد. تهذیب نفس را در اولویت قرار داده بود و بر صدق و صفا و طهارت روح اصرار می ورزید. سیاست را عین دیانت می دانست و از فریب کارهای سیاسی بیزار بود. منشأ بسیاری از اختلافات و مشکلات را هوای نفس می دانست و وحدت را رمز پیروزی مسلمانان معرفی می کرد.

در رأس شخصیت های دینی، سیاسی و اجتماعی، شهید مدرّس و مرام او را می ستود و احترام به علما، فقها و مراجع را از واجبات الهی می دانست. بر سرِ دنیا با کسی نزاع نکرد و زهد و

آخرت گرایی، سیره و روش زندگی، او را از همه رهبران دنیا متمایز ساخته بود. خدمت به اسلام و مسلمین را پیش روی خود قرار داده بود و همواره در اندیشه احیاء اسلام و اصلاح مردم بود. متدینین را تقویت، جاهلان را آگاهی و غافلان را تذکّر می داد و با نهیب های الهی خود مرده های فرهنگی را حیات می بخشید. امر به معروف و نهی از منکر می کرد، نماز را به پا می داشت و فلسفه قیام و حکومت اسلامی را تحقق احکام الهی اسلام می دانست. معشوق او اسلام بود و از فداکردن هیچ چیز در راه معشوق دریغ نداشت.