مدایح و مراثی حضرت ابوالفضل علیه السلام در شعر فارسی صفحه 54

1- 37. فاستقم: اشاره است به آیه ی مبارکه ی: فاستقم کما أمرت و من تاب معک و لا تطغوا انه بما تعملون بصیر: «همراه با آنان که با تو روی به خدا کرده اند، همچنان که مأمور شده ای ثابت قدم باش و طغیان مکنید که او به هر کاری که می کنید، بیناست. (هود / 112) این آیه نشانه ی استقامت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) در راه خداست.

2- 38. روضه ی تجرید: ظاهرا منظور ساحت قرب الهی؛ بهشت است.

3- 39. ر. ک پی نوشتهای اشعار وصال شیرازی / 3.

در ره شاه شهیدان ز سر و دست گذشت

نیست شد از خود و زد پا به سر هر چه که هست

رفت در آب روان ساقی و لب تر ننمود

جان به قربان وفاداری آن باده پرست

صدف گوهر مکنون هدف پیکان شد

آه از آن سینه و فریاد از آن ناوک و شست

سرش از پای بیفتاد و دو دستش زبدن

کمر پشت و پناه همه عالم بشکست

شد نگون بیرق و شیرازه ی لشکر بدرید

شاه دین را پس از او رشته ی امید گسست

نه تنش خسته شد از تیغ جفا در ره عشق

که دل عقل نخست (1) از غم او نیز بخست (2) .

حیف از آن لعل درخشان که زگفتار بماند

آه از آن سرو خرامان که زرفتار نشست

یوسف مصر وفا غرقه به خون؛ وا اسفا

دل ز زندان غم او ابد الدهر نرست

در رثاء ابی الفضل العباس

همان، صفحه 118.

برادر چه آخر تو را بر سر آمد

که سرو بلند تو از پا در آمد

چه شد نخل طوبی مثال قدرت را

که یک باره بی شاخ و برگ و بر آمد

چه از تیشه این ستم پیشه مردم

به شاخ گل و نونهال تر آمد

دریغا که آیینه ی حق نما را

بسی زنگ خون بر رخ انور آمد

چو خورشید به خون شد شناور

مهی کز فروغ رخش خاور آمد