قیام مختار ثقفی (مختارنامه) صفحه 239

1- اصل: قوة.

2- اصل: محمد حنیفة.

مجلس شانزدهم

از خروج کردن مختار ابوعُبَِیده الثقفی و آمدن عامِر بن رَبِیعَة به حرب مختار. روایت کند ابو مِخْنَف لوط بن یحیی الاَزدی که چون ابراهیم اَشتَر از حرب مداین باز آمد مؤید و منصور و آن اسیران را که گرفته بودند هزار و ششصد مرد را گوشها سوراخ کرد و حلقه آزادی در گوش کرد و داغ بر پیشانی نهاد به نام خویش و دست ازیشان باز داشت تا بروند مختار بدان شادی کرد و هفتاد روز روزه نگشاد و پنج هزار دِرَم به درویشان داد و مؤمنان شاد شدند بر ظفر یافتن ابراهیم اشتر. هر چه از کشندگان حسین بنِ علی بودند غمناک شدند.

خداوند اخبار چنین گوید که چون مُصعَبِ زُبَیر به هزیمت شد و از تیغ ابراهیم اَشتَر بجست، آمد تا به جایی که آن را مطاره گویند سه روز آنجا درنگ کرد تا هر چه از پس مانده بودند، برسیدند. روز چهارم به رفتن گرفت و به هیچ جای قرار نگرفت اندر بادیه در راه مکه تا چهار منزل از بصره برفت. چون خبر بشنیدند که ابراهیم اَشتَر با کوفه رفت، باز گشت و به بصره باز آمد و هم اندر ساعت نامه‌ای فرستاد نزد برادر[ش] عبداللهِ زُبَیر، و هر چه رفته بود او را آگاه کرد و به نامه اندر گفت: «ای برادر، شهر کوفه و عراق همه ما را بود اکنون این ثقفی خروج کرد و عراق از ما بِستُد و عبدالله مُطِیع را بکشت و سپاه مرا زیر و زبر کرد و هر چه بود ما را از مال و خواسته، همه را غارت کرد و به هزیمت باز گشتیم، همه متحیر گشته اندر کار خویش و تا مختار زنده باشد ما را قرار