حضرت قاسم بن الحسن و حضرت عبدالله بن الحسن علیهم السلام صفحه 1

دو سلام از سلام‌های امام زمان علیه السلام به شهدای کربلا

«السَّلَامُ عَلَی الْقَاسِمِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ، الْمَضْرُوبِ عَلَی هَامَتُهُ الْمَسْلُوبِ لَامَتُهُ حِینَ نَادَی الْحُسَیْنَ عَمَّهُ، فَجَلَّی عَلَیْهِ عَمُّهُ کَالصَّقْرِ، وَ هُوَ یَفْحَصُ بِرِجْلَیْهِ التُّرَابَ، وَ الْحُسَیْنُ یَقُولُ بُعْداً لِقَوْمٍ قَتَلُوکَ، وَ مَنْ خَصْمُهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ جَدُّکَ وَ أَبُوکَ ثُمَّ قَالَ عَزَّ وَ اللَّهِ عَلَی عَمِّکَ أَنْ تَدْعُوهُ فَلا یُجِیبَکَ أَوْ أَنْ یُجِیبَکَ وَ أَنْتَ قَتِیلٌ جَدِیلٌ فَلا یَنْفَعُکَ، هَذَا وَ اللَّهِ یَوْمٌ کَثُرَ وَاتِرُهُ وَ قَلَّ نَاصِرُهُ جَعَلَنِیَ اللَّهُ مَعَکُمَا یَوْمَ جَمْعِکُمَا وَ بَوَّأَنِی مُبَوَّأَکُمَا وَ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَکَ عُمَرَ بْنَ سَعْدِ بْنِ عُرْوَةَ بْنِ نُفَیْلٍ الْأَزْدِیَّ، وَ أَصْلاهُ جَحِیماً وَ أَعَدَّ لَهُ عَذَاباً أَلِیماً».

«السَّلَامُ عَلَی عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ الزَّکِیِّ، لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَهُ وَ رَامِیَهُ حَرْمَلَةَ بْنَ کَاهِلِ الْأَسَدِیَّ». (1)

مقدّمه

زندگی انسان را در دنیا می‌توان به چند بخش تقسیم کرد:

1 - دوران کودکی 2 - دوران جوانی 3 - دوران میانسالی 4 - دوران پیری

یکی از بهترین فصل‌های زندگی هر انسانی فصل جوانی اوست، اگر این قسمت به خیر و خوبی و بهتر بگوئیم به عبادت و بندگی حق تعالی بگذرد یقیناً انسان بقیه‌ی عمر را می‌تواند به خیر و خوبی بگذراند و به تعبیری عاقبت به خیر گردد و اگر این قسمت، صرف آلودگی‌های اخلاقی و گناه شود معلوم نیست وضعیت انسان در آخر عمر به چه نحوی خواهد بود، مگر این که یار شود لطف الله.

در روایات اسلامی سفارشات زیادی در خصوص این بخش از زندگی شده است، علاوه بر این که در ابتدای ورود به محشر، قبل از این که انسان قدم از قدمش بر دارد از چند چیز از او سؤال می‌شود که یکی از آنها این است، وَ شَبَابِهِ فِیمَا أَبْلَاه (2) یعنی جوانیت را در چه راهی گذراندی، باز در حدیث دیگری از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده:

جوانی که به خاطر خداوند دنیا و خوشی‌های (حرام) آن را رها کرده و جوانیش را در راه اطاعت و بندگی خدا بگذراند، خداوند اجر هفتاد و دو صدّیق را به او عطا می‌کند. (3)