ترجمه رسم الخط مصحف‌ صفحه 247

ظننت أنی ملق حسابیه- فهو فی عیشة راضیه- فی جنّة عالیة- قطوفها دانیة- کلوا و اشربوا هنیئا بما اسلفتم فی الایام الخالیة- و اما من اوتی کتبه بشماله فیقول یلیتنی لم أوت کتبیه- و لم ادر ما حسابیه- یلیتها کانت القاضیة- ما اغنی عنی مالیه- هلک عنی سلطنیه) همچنین اثر این مجاورت را در کتابت (هی) با هاء در آخر آن (هیه) در سوره قارعه (101/ 10) ملاحظه می‌کنیم و می‌بینیم که رؤوس آیات به این صورت پشت سر هم قرار گرفته:

(هاویة ... ماهیه ... حامیة).

بررسی پدیده اثبات های سکت در این کلمات از خلال سیاقهایی که در آنجا وارد شده‌اند، می‌رساند که نقش‌های سکت تنها حفظ حرکت کوتاه و بیان آن نیست بلکه از آن فراتر رفته است و در دو مثال (یتسنه و اقتده) نقش تنظیم صدا با آهنگ کلمات دیگر را دارد، کلماتی که با آهنگ خاصی که از رؤوس آیات در طول سوره بلند می‌شود پیوند یافته است و در تشکیل جوّی که معانی آیات آن را ترسیم می‌کند، شرکت دارد.

چهارم: حروف مقطعه در رسم عثمانی‌

چهارم: حروف مقطعه در رسم عثمانی

پیش از آنکه بحث خود را درباره قاعده‌ای که کاتبان مصاحف در نشان دادن حروف صامت با علامتهای مکتوب، آن را رعایت کرده‌اند، به پایان برسانیم، به حروف مقطعه‌ای که در آغاز بیست و نه سوره آمده است اشاره می‌کنیم. بعضی از این حروف تنها یک بار آمده و بعضی از آنها در آغاز چندین سوره تکرار شده و آنها عبارتند از: (الم، المص، الر، امر، کهیعص، طه، طسم، طس، یس، ص، حم، حم، عسق، ق، ن) این حروف با اولین حرف از نامهای خود نوشته شده‌اند چون خود این حرفها مورد نظر است و نه نامهای آنها، زیرا اگر مقصود فقط نامهای آنها بود، باید به صورتی که تلفظ می‌شود نوشته می‌شد، به این صورت: (الف لام میم) «1».

درباره اینکه چرا این حروف متصل به هم نوشته می‌شود، ابو بکر انباری چنین می‌گوید:

«اگر کسی بگوید: چرا در مصحف (الم، و المر، و الر) را به صورت متصل نوشته‌اند در حالی که در حال خواندن تقطیع می‌شوند و شایسته نیست که بعضی از آنها به بعضی دیگر