ترجمه رسم الخط مصحف‌ صفحه 69

این مبدء در بسیاری از نگارشها به کار گرفته شده است و ممکن است در زبان عربی، تأثر صداها در سیاق معینی که به آن ادغام گفته می‌شود، مربوط به همین مبدء باشد، زیرا که غالبا این گونه کلمات، مطابق اصل نوشته می‌شود و تغییری که در تلفظ عارض شده رعایت نمی‌شود.

3. مبدء تاریخی (elpicnirP lacirotsiH ehT)

بعضی از کلمات وجود دارد که هجای آنها جز با مراجعه به تاریخ لغت، فهمیده نمی‌شود و این تاریخ لغت است که اصل آن هجا را توضیح می‌دهد. نگارش انگلیسی و غیر آن از نگارشهای اروپایی مثالهای متعددی این نوع از کلمات دارند، مانند: کلمه انگلیسی «thgin» که تلفظ می‌شود: «tian».

در نگارش عربی کلماتی وجود دارد که هجای آنها جز در پرتو این مبدء قابل فهم نیست و به زودی بیان آن خواهد آمد.

4. مبدء تشخیصی (elpicnirP cihpygoreiH ehT)

این مبدء برای ما توضیح می‌دهد که هجای بعضی از کلماتی که در تلفظ، یکی هستند ولی در معنا با هم فرق دارند، در کتابت از همدیگر تشخیص داده می‌شوند. مثال آن در زبان انگلیسی «etem»، «ees»، «acs»، «etis»، «yhgis»، «teem» است و دانشمندان عربی، به چندین کلمه اشاره کرده‌اند که در هجا یکی هستند، ولی در تلفظ با هم مغایرند و در هجای آنها حرفی اضافه شده که در تلفظ، معادل صوتی ندارد و این به جهت فرق گذاری است و به زودی توضیح خواهیم داد که این مطلب چندان درست نیست.

به رغم اینکه در میان این مبادی، مبدء صوتی پایه نخستین نگارشهای الفبایی در بدو امر بوده است، نمی‌توان اکنون تعیین کرد که کدام زبان، بر کدام یک از این مبادی استوار است، زیرا در کتابت هر زبانی، آمیزه‌ای از این مبادی، با درجات مختلف وجود دارد.

2. موضع دانشمندان پیشین‌

در اینجا مناسب است به این مطلب اشاره کنیم که دانشمندان رسم و علوم عربی، به