تاریخ و ذوالقرنین جلد 2 صفحه 330

آسود. توپخانه و سرباز مهیا ساخت و به دستبرد ولایات دور و نزدیک پرداخت. تفصیل احوالات او درین دفتر مذکور است و اکنون در دار الارشاد اردبیل از انظار ناظرین مستور.

دوازدهم: نوّاب عبد الله میرزا

المتخلص به دارا (1)

از بطن مستوره لالابادیه مازندرانیه است و از طراوت رخسار تازه گلی از گلستان دولت علیّه. شاهزاده ای است فرشته شرشت و گلشن خلقش از فرط خرّمی و طراوت، غیرت فصل اردی بهشت.

لمولفه:

در روز رزم دارا دارد دوان دوان ادوات رزم او را در دوش اردوان

داراب زاب زدری و دارای زال دل در راه او ز روی ادب اردوان دوان

آن داور دِرَم دِه و دارای دادرس ارزاق را رواج و ارواح را روان

از راوی درودش دوران دوات داردر وادی ورودش دارا دواب ران

راز درون دوران دارد درون دل از ذات رازدارش و از رای رازدان

آوازه [ای] ز دادش آرام درد دل آرام روزه داران آوازی از اذان

از دور و از اوان وز داد وز وِداد (2)دادار داده داد دل داد آوران

آداب را رواج از آن داد و آن وِدادآرام را و رام در آن دور و آن اوان

درد از درون زدوده ز ادراک ذوق زای در رود ذوق ادراک او روان

دوران دراز اراده دادار از ازل دارد دواب وار از او داغ روی ران

دروان زراد رودش آوازه ورودوز رای راد رخ زی روم آورد روان

داده زرای و رخ درق ور در رواج آزرم و داغ در دل و روی ارم از آن

آن روی آب دُرد وز آزرم روی اوز اوراق ورد در ره أودی ورق دران

رزاق او ز روز ازل دور از دول در دام راه دارد از آرزوی وان

آری ز رزق او را روی آورد دول زال ار درر درآورد از دوک و دوک وان

دارد ز زرق درّ ورق زر ززرد رخ در زرد روی او دم دوران دی و زان و)