مهاجران آل‌ابوطالب صفحه 1

مقدّمه ناشر

... سخن از مهاجرت و آوارگی طالبیان است. گروهی که از سلاله پاک نبوّت و دوره امامت و شجره مبارکه علوی بودند.

آنان که به ستم غاصبان خلافت و سلاطین جور و سردمداران کفر و الحاد و نفاق مجبور به ترک زادگاهشان شدند و آواره کوهها، بیابانها، سرزمینهای دور و نزدیک گشتند. گناه آنها پیروی از حقانیّت آل رسول (ص)، معصیتشان سردر چنبر کفر نسپردن و تن ندادن به آمال و خواسته‌های ضد خدایی زورمداران اموی و عبّاسی بود و مهمترین جنایتشان این که از خاندان وحی و از اعقاب پاکان و سروران و سرافرازان کائنات بودند، هر کدام به سلسله‌ای می‌پیوستند که با یک یا چند واسطه به شاخه‌ای از شاخسار هماره سبز علوی متّصل بودند. فاطمیان، علویان، باقریان، حسینیان، و ... همه و همه یعنی «آل کوثر» اگر هیچ مزاحمتی هم برای حکومتهای اموی و عباسی ایجاد نمی‌کردند باز وجودشان به علّت انتساب به خاندان رسالت و امامت از دید خلفای جور غیر قابل تحمّل بود.

در واقع ائمه کفر می‌خواستند بر خلاف وعده حق تبارک و تعالی که با نزول آیات مبارکه «إِنَّا أَعْطَیْناکَ الْکَوْثَرَ» رسول مکرّم اسلام را به ازدیاد و بقای نسل آن گرامی بشارت داده بود، نسل آن حضرت را از روی زمین بردارند و کلمه «ابتر» را در حق آن گرامی معمول دارند و در این راه از هیچ ستمی