سیری در اندیشه دفاعی حضرت امام خمینی(ره) صفحه 156

گر که ابراهیم (ع) خلیلش کرده‌اند.

سوز آتش را ذلیلش کرده‌اند.

یا همان کاری که جبراییل کرد

چشمه را در پای اسماعیل کرد

گر جهانداری سلیمان کرده بود.

جن و انس را تحتح فرمان کرده بود

آنچه را بر انبیاء داده خدا

وارث آن کرده در دنیا مرا

آن همه یک جلوه‌ی قرآن بود

در درونم سر آن پنهان بود

معنی هفت باطن قرآن منم

گنج حکمت، جوهر عرفان منم

گر دلی در بینتان بیدار بود

واقف اسرار این گفتار بود

دعای عرفه و مقام شهودی امام حسین

مقام شهودی امام حسین «علیه‌السلام» در دعای عرفه، که مشحون از عرفات ابعاد وجودی اوست، کاملا آشکار است:

انت الذی ازلت الاغیار عن قلوب احبائک حتی لم یلجئوا الی غیرک.... اللهم ارزقنی حبک و حب من یحبک و حب کل عمل یوصلنی إلی قربک [276] .

«تو آن محبوبی که قلوب عاشقانت را از محبت اغیار می‌زدایی؛ به طوری که به غیر تو التجا نکنند... بار الها! محبت خود و کسی که ترا دوست دارد و دوست داشتن هر عملی را که مرا به جوار قرب و می‌رساند، روزی‌ام گردان.»

امام حسین «علیه‌السلام» چون در مصدر ولایت است، معرفت شهودی او تام و تمام است و به اعتبار باطن ولایت، مستغرق حق است و به اعتبار ظاهر ولایت، مستخلف خلق است. از این رو در مقام استغراق توجه به آثار را، مایه‌ی دوری از دیدار جمال حق تعالی می‌داند:

الهی ترد دی فی الآثار یوجب بعد المزار، فاجعمی علیک بخدمة توصلنی الیک. [277] .

«الهی! تفکر در آثار تو مایه‌ی دوری از دیدارت است. مرا به کاری گمار که به تو پیوندم زند.»