حدیث بیداری صفحه 52

موضوع: میلاد امام حسن، علیه‌السّلام

تاریخ: رمضان 1419 ه-. ق

بسم الله‌الرحمن الرحیم

بزرگداشت ایام الله روزهای اسلام و نبوت و ولایت، بزرگداشت شرف، کرامت، عزت و عظمت مقام انسانیت، اوج قرب و ربط واتصال بشر به درگاه اقدس ربوبیت و الوهیت است.

این روزهای عزیز و بزرگ برای همگان فرصتهای ارزنده و گرانبها است تا معارف و شناخت دینی خود را بیشتر و ارتباط روحی خود را با اولیای دین، علیهم‌السّلام، کاملتر سازند و هم با تجلیل از این روزها، تعظیم شعایر نموده، علاقه و ارادت خود را به خاندان وحی و اهل بیت نبوت ابراز نموده و تصمیم خود را بر خدمت به اسلام و اعتلای کلمةالله، تازه و تجدید نمایند و مراسم شکرگزاری نعمت ولایت ائمه طاهرین، علیهم‌السّلام، بخصوص حضرت بقیه‌الله، صاحب عصر و ولی وقت، ارواح العالمین له الفداء، را ادا نمایند؛

وَ قالُوا الْحَمْدُلِلّهِ الَّذی هَدانا لِهذا وَ ما کُنّا لِنَهْتَدِی لَوْلا انْ هَدانَا اللهْ.[43]

یکی از این روزهای الهی و ایام پر از برکات معنوی، روز پانزدهم ماه مبارک رمضان، روز ولادت با سعادت سبط اکبر، حضرت امام حسن مجتبی، علیه‌السّلام، است؛

زاد روزی که قلب مقدس بزرگ و بی‌کرانه حضرت ختمی مرتبت، صلّی‌الله علیه و آله و سلّم، را از شادی و سرور پر نموده، دیدگان ولی خدا، علی مرتضی و سیدةالنسا، فاطمه زهرا، علیهماالسّلام، در آن طلعت زیبا و جمال حق نما و دلربای نوزادی حسن روی و حسن خوی روشن گردید.

نوزادی که اصالتهای هاشمی و مفاخر بیت مصطفوی و معالی خاندان مرتضوی را به نمایش گذارد و سیره و سیرتش، اسلام ناب و قرآن مجید را تفسیر و تعلیم