حضرت ابوطالب علیه السلام پدر ولایت صفحه 17

گفت چنین کردم و سپس از باب صفا بیرون شدم ناگاه بدهکارم را دیدم که ایستاده و می گوید داود بیا آنجا نزد من تا حق تو را بگزارم.

ترجمه الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ج 14، ص: 356

اشعار

حضرت ابوطالب ، شاعر توانا

حضرت ابوطالب (عمران ) را حکیم عرب می گفتند. مردی سخنور، با شهامت و شاعری توانا بود.

اهمیت شعر و شاعری در عصر جاهلیت:

شعر و شاعر در زمان جاهلیت همواره اهمیت زیادی داشت تا آنجا که آن دو را مقدم بر شمشیر و جنگجو می دانستند. و بسا ارزش او را بر خطیب و خطاب نیز برتری می دانند؛ چرا که شاعر زبان قبیله بود و در جنگ ها او بود که دشمن را هجو می کرد. و با رجزهایش لشکر را بر می انگیخت و احساسات آن ها را به هیجان در می آورد تا پیروزی نصیبشان شود. در آن روزگار نقش اجتماعی راستینی بر عهده شاعر بود. به نوعی ویژگی ما فوق طبیعی با نام شاعر ملازم بود. و می پنداشتند که گویا قدرتی نامتناهی و نیرومندی به وی الهام می بخشد و یا حتی درون او حلول کرده است.

-اشعار حضرت ابوطالب پیام آور ایمان خالص آن حضرت یکی از دلائل روشن و بارزی که دلالت بر اسلام و ایمان و توحید حضرت ابوطالب علیه السلام میکند، اشعار بسیار زیادی است که آن حضرت سروده است و در آنها صریحاً مسئله ی توحید و نبوّت را مطرح نموده است. تا جایی که امام صادقعلیه السلام فرمودند: امیرالمؤمنینعلیه السلام بسیار علاقمند بود که اشعار و سرودههای حضرت ابوطالبعلیه السلام جمع آوری شود و میفرمود: »تَعَلَّمُوهُ وَ عَلِّمُوهُ أَوْلادَکُمْ، فَإِنَّهُ کانَ عَلی دینِ اللَّهِ وَ فیهِ عِلْمٌ کَثیرٌ«.(45) »آن اشعار را فراگیرید و آنها را به فرزندان خود نیز یاد بدهید، زیرا اشعار حضرت ابوطالبعلیه السلام مطابق دین خدا است و علوم بسیاری را در بردارد«. علامه ی امینی رحمه الله به نقل از ابن شهرآشوب میفرماید: اشعار آن حضرت که نشانگر روح بلند و استوار و ایمان و اعتقاد راسخ وی میباشد از سه هزار بیت بیشتر است که در اینجا به چند نمونه از اشعار آن حضرت که دالّ بر اعتقادش بر توحید و نبوّت است نقل می کنیم: اَذُبُّ وَ اَحْمی رَسُولَ الْإِلهِ حِمایَهَ حامٍ عَلَیْهِ شَفیقٌ یعنی : من، چون یاوری مهربان و فداکار، از رسول و پیامبر خداوند یکتا دفاع و حمایت میکنم. و باز در جای دیگری خطاب به پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله میفرماید: وَ اللَّهِ لَنْ یَصِلُوا اِلَیْکَ بِجَمْعِهِمُ حَتّی اُوَسِّدَ فِی التُّرابِ دَفیناً به خدا قسم که آنها با تمام نیرو و جمعیّتشان هرگز به تو دست نخواهند یافت مگر آنگاه که من در خاک خفته باشم. همچنین «ابو الفداء» دو بیت زیرا از ابو طالب نقل می کند که خطاب به رسول اکرم صلی اللَّه علیه و آله و سلّم می گوید: