در شعاع جانان صفحه 1

مقدمه مؤلف

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایه مولانا امیرالمؤمنین والائمه المعصومین علیهم السلام ؛ والحمدلله الذی رفع درجات العلماء بأن جعلهم ورّاث الانبیاء و نوّاب الأوصیاء و فضّل مدادهم علی دماء الشّهداء.

یکی از عالی ترین و مهم ترین نعمتهای الهی که بر بشریت عنایت شده، و وسیلهی هدایت آنها به سوی نظم و کمالات انسانی بشمار میرود، موهبتِ شریعت است، که خدای متعال با نزول قرآن کریم بر خاتم پیامبران، نعمت ارشاد بشریت را تکمیل، و بوسیلهی دو ثقل گرانسنگ قرآن و عترت، حجّت را بر همگان به اتمام رسانید، و در عصر غیبت کبرای ولیِ دوران، فقهای دین را از ناحیهی مقدسه، بعنوان مرجع شرعی و ملجاء دینی جامعه معرفی نمود؛ «و أما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی رواه حدیثنا فانهم حجّتی علیکم و أنا حجه الله».(1)

فقها و علما در امتداد باب مدینه العلم نبوی، پناهگاه و محلّ رجوع ایتام آل محمّد علیهم السلام بوده و هستند که اقتدار و عظمت آنان چنان است که در مبارزهی با یزیدیان عصر و فتوای جهاد بر علیه آنان، مرجعیت شیعه بعنوان فصل الخطاب، پناهگاهی برای تمامی ادیان و مذاهب رخ عیان نموده و صلابت کلام مرجعیت شیعی، کلیساها و کنیسه ها و حتی جوامع علمی اهل تسنن و غیر مسلمان را به اقرار و خضوع وا داشته و می دارد.