در شعاع جانان صفحه 20

ارزشهای دینی و احکام اسلامی و روحانیت روی آورده بودند، ولی این عالم ربانی چون کوه استوار و پناهگاه مؤمنان و مظلومان و ستمدیدگان به حساب میآمد و در مقابل انحرافات و فرقه های ضاله، خصوصاً صوفیه و بهائیت با تمام قوا میایستاد و با سخنرانیهای مستدل و قوی، با روشی متین و غیر جنجالی راه و روش آنها را مخدوش و مردود میشمرد و آنها را به راه هدایت و رستگاری رهنمون میساخت.

ارتباطاتی مستمرّ و افاضاتی مستدام

آن بزرگمرد، همواره انس خود را با خدای خود و ارتباطش را با خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام حفظ مینمود و علاوه بر عمری عبادت و طاعت و توسل و تمسک به ذیل عنایت اولیای الهی به نحو عام، با مداومت بر تلاوت قرآن کریم و خواندن زیارت عاشورا و دعای عهد و نوافلهای متعدد بالاخص نماز شب، انس و ارتباط خود را با سرچشمهی فیض برقرار میساخت و در نتیجه، از افاضات و عنایات الهی و برکات و الطاف صاحبان ولایت علیهم السلام به نحو مستمر بهره میجست و بسیاری از مراجع عظام و صاحب نَفَسان درباره ایشان میفرمودند:

«ایشان از برکات الهی در روی زمین هستند.» و چنین از مقام و حقیقت عرفان ایشان قدرشناسی مینمودند».(1)

عنایتی از جانب امام زمان ارواحنافداه

آن عالم ربانی که همواره از دوران جوانی مورد عنایات و توجهات حضرت بقیت الله ارواحنافداه قرار میگرفت، میفرمود: در دوران تحصیل و طلبگی، شبی در خواب دیدم که در راهی که از طرف خیابان احمد آباد به محلهی پا قلعه منتهی میشود، شخصی آمد و هنگامی که با من برخورد کرد، حبهی نباتی را به دهان من گذاشت و گفت: «این حبهی نبات از طرف امام زمان ارواحنافداه میباشد».(2)