در شعاع جانان صفحه 246

مرحوم علامه و یاد امام زمان ارواحنافداه

هیچگاه از یاد امام زمان ارواحنافداه غافل نبود و در هر صبح و شام، و بلکه در تمام ساعات عمر شریفشان، و در هر حال از حالات و در هر مکانی از مکانها به یاد آن امام همام بود، و این مطلب برای همراهان و ارادتمندان ایشان کاملاً آشکار و ملموس بود.

چشمان آن دلدادهی امام زمان ارواحنافداه، همواره بسان نهری جاری و هر زمان که نام مولایش را بر زبان جاری میکرد، اشک امانش نمیداد و حاضرانِ در محضرشان را منقلب میکرد،چرا که همواره در شعاع جانان بود.

هرگاه مریضی و یا گرفتاری به سراغش میآمد، تنها مولایش را صدا میزد و هر دم از او سخن میگفت، انگار دوای درد و شفای خود را در یاد و نام امام زمانش میدید.

هر زمان که به حرم مطهر یکی از حضرات معصومین علیهم السلام و امامزادگان جلیل القدر مشرف میشد، در آن زمان و مکان مقدس نیز از امام زمان سخن به میان میآورد و یاد ولی دورانش را زنده میداشت و حقیقتاً عاشق بود، که آنی از یاد معشوق و حبیب قلبش غافل نبود.

باید که دمی غافل از آن شاه نباشی       شاید که نظر افکند آگاه باشی

برخی اوقات دلشکسته بود که چرا برخی امامشان را به فراموشی سپرده اند، در حالی که از یاد بردن ولی نعمت، عیب و زشت است و زندگی بدون یاد او  تاریک و ظلمانی است.

مرحوم علامه بر این اعتقاد بود که طالبین نورانیت و کمال اگر صفای روح میطلبند، اگر تزکیهی نفس میخواهند، اگر قدرت مبارزه با تمایلات نفسانی و وسوسه های شیطانی را جویا هستند، اگر از گناهان و خطاها پشیمان شده، در پی وسیله استغفار به فکر درمان بیماریهای روحی وناهمواریهای معنوی افتاده اند، اگر تعالی روانی و نور باطنی میخواهند و بالاخره اگر کامیابی دنیا و آخرت را خواستارند، راه اصلی و مسیر حقیقی آن است که به یاد امام زمان باشند و به او