در شعاع جانان صفحه 40

جوانی، شهید کردند، خاطره زیادی از ایشان به یاد ندارم، لکن تنها چیزی که در خاطرم مانده، آن است که شاید دو سال یا کمتر داشتم که ایشان بالای سرم آمده و با تکان دادن دست هایشان با من بازی میکردند و من را میخنداندند»(1).

آیت الله شهید حاج سید محمّد تقی فقیه احمد آبادی در خاندانی که همگی آرم تقوی و پاکی داشته اند پرورش یافت. در این خاندان رجال و شخصیتهای معروف و مشهوری بوده اند که پیوسته مورد احترام و مراجعهی مردم قرار گرفته و این خط علم و تقوی هنوز هم در این خانوادهی اصیل امتداد دارد و علمای معروف و نامداری نیز در بین آنها هستند که امیدهای درخشان امت محسوب میشوند.

پدر ایشان سید میرزا عبدالرزاق، فرزند میرزا عبدالجواد بن حاج سید محمّد مهدی موسوی نایب الصدر اصفهانی خراسانی، ملقب به افتخارالدین، یکی از علمای معروف به اجتهاد و درستی بوده و در مسجد حرم حضرت سید اسماعیل علیه السلام نوادهی جلیل القدر حضرت امام زین العابدین علیه السلام اقامه جماعت میکرد.

مادر ایشان صبیهی مرحوم حاج میرزا حسین نایب الصدر، متوفی به سال 1326 بوده است.  و پسر عمه اش، سید میرزا اسدالله است که قسمتی از مقدّمات را نزد او خوانده و دایی او سید میرمحمّد صادق مدرّس از مجتهدین و مدرسین بزرگ اصفهان بوده است.

اساتید

آیت الله شهید فقیه احمدآبادی، نزد بسیاری از علما و اساتید بزرگ شاگردی کرده و بعضی از آنها را با تجلیل و احترام زیاد، ضمن تألیفات خود یاد نموده، و از برخی از آنان نیز اجازه اجتهاد و روایت دریافت نموده است که به برخی از آنان اشاره میکنیم: