در شعاع جانان صفحه 429

پس از پیروزی انقلاب، حوادثی در بین مردم، خاصه در روستاها و بین خوانین و مالک و رعیت رخ میداد و منطقه اقلید نیز از آن حوادث مصون نبود که مهم ترین آنها مربوط به اهالی روستاهای احمد آباد و سیر بانو و دردانه بود.مردم دو دسته میشوند حامی ضرغامی و مخالف او و این امر منجر به درگیری مسلحانه میشود و آتشی بود که در منطقه در حال شعله ور شدن بود که با توجه به اینکه بافت منطقه روستاها و سرحدات اقلید که عشایری و قبایلی و طوایفی هستند و طوایف مهمی مانند قشقایی کشکولی شش بلوکی کرد شولی و باصری و امثال آنها وجود دارد و هر کدام برای خود خان و بزرگ و کلانتر و کدخدا و رئیس داشتند و جوّ اول انقلاب هم برخی از مردم را بر علیه آنان جری و درگیری کرده بود و منازل وخانه های آنان را تخریب میکردند و یا به آتش میکشیدند و یا اموال آنان را میبردند و یا زمینها را تصرف میکردند،اینها همه زنگ خطری برای درگیری و آتش افروزی بود و به جای آن که به انقلاب اسلامی فرصت داده شود تا پایه های خود را مستحکم واستوار سازد و محاکم قانونی و انقلابی خود را دایر نماید و هر کس را تحت هر عنوان و شرایط که بر مردم ظلم و ستمی روا داشته و یا متصرفات غاصبانه و تعرضات  ظالمانه داشته و به درگاه فراخواند و بر اساس موازین اسلامی و با سرعت انقلابی به مجازات برساند و حقوق از دست رفته را به صاحبان حق بازگرداند، متاسفانه خیلیها خود سر عمل میکردند و برخی نیز به دنبال منافع خود و جمع آوری غنایم انقلاب بودند وجمعی هم صادقانه شور و شعف انقلابی با روحیه جوانی داشتند و همهی این عوامل در اوج نابسامانی و بازار بیقانونی که ناشی از سرعت پیروزی انقلاب بود مجالی به مسئولین نمیدادند تا درچهارچوب انقلاب و قوانین اسلامی که برای اجرای آنها انقلاب کرده بودیم وارد عمل شوند و قهراً این امور برای انقلاب نوپای ما تبعات ناخوشایندی هم به دنبال داشت.

حضرت امام خمینی(قدس سرّه) نیز مکرر از این خودسریها و تندرویها انتقاد میکردند و میفرمودند: این کارها عاقبت خوبی ندارد، بگذارید خود مسئولین با خائنین، در هر ردهای که میخواهند باشند چه خوانین و چه طاغوتیها وغیره