در شعاع جانان صفحه 438

برخیز و اذان بگو

آیت الله موحد ابطحی میفرمودند: در مدرسه حجتیه در طبقه دوم که هنوز نرده های راهروی آن گذاشته نشده بود حجره داشتم، خوابیده بودم که به گوشم صدایی رسید که برخیز و اذان بگو!.

دیدم نزدیک اذان صبح است. مشغول گفتن اذان شدم که متوجه شدم شخصی با سرعت زیاد در راهرو حرکت میکند و نزدیک بود از طبقه دوم سقوط کند، به طرفش رفتم و  او را گرفتم و گفتم چه میکنی؟! اینجا نرده ندارد.گفت: به حرم مشرف میشوم!و از آنجایی که نابینا بود، متوجه نبود که راهرو نرده ندارد.(1)

شفای قلب با نذر برای دهه غدیر

مرحوم علامه میفرمودند: دچار عارضهی قلبی و گرفتگی شدید عروق شدم و پس از آزمایشات، دکترهای متخصص تشخیص دادند که حتماً باید عمل جرّاحی انجام شود و چارهای جز آن نیست. سحرگاه آن روزی که باید به اتاق عمل روم، مشغول دعا و راز و نیاز با خدا بودم و نذر کردم که اگر مرا شفا دهد و نیازی به جراحی نداشته باشم، برای غدیریه الزهراء که هر سال در مازندران به صورت جشنهای باشکوه و به مدت ده روز به عنوان دهه غدیر ادامه دارد (2)، مبلغی بپردازم. در انتظار فرا رسیدن وقت عمل بودم که بانوی علویهای از اصفهان با من تماس گرفت و گفت: دیشب برنامهی توسلی داشتیم که تا اذان صبح ادامه داشت، بعد از نماز صبح خوابم برد، در عالم خواب دیدم محضر نورانی حضرت زهرا علیها السلام شرفیاب شدم، به ایشان عرض کردم: بیبی جان! از حال آقای ابطحی خبر دارید