در شعاع جانان صفحه 627

سروده : روحانی بزرگوار حجه الاسلام

آقای  شیخ  علیرضا  محمدی (  مسافر  )

چراغ اهل دل

عالم    وارسته ای  ،   از    خاندان   مصطفی(ص)

توشه نیکویِ   خود   را  برد ،  از  دار  فنا

سیّدی  خوش    سیرت   و   ،    هم   عالمی     والاتبار

نور   حق  ،   در  چهره   تابنده   او  ،   آشکار

باطنش    نورانی   و  ،  رخ  همچنان ،   ماه  منیر

در  کمال  و  معرفت ،  در علم  و  دانش، کم نظیر

حوزه   علمیّه،  از نور  رخش ،  تابنده  شد

علم و دانش ، از وجودش، محکم  و پاینده شد

دائماً ، در  دیدگانش ، موج   می زد ،  اشک ناب

بود استثناء، میان عالمان ، آن  مستطاب

منشاء   خیر  فراوان  بود  ،  هر  صبح  و مسأ

اسوه ای  در  دانش  و ، اخلاص و، در صدق و صفا

شهر  اقلید ،  از  تلاش   آن  سُرورِ قلب و جان

گشت آباد  و،  بنام حضرت صاحب زمان(عج)

نام  بابش  مرتضی ،  از  عالمان  دهر  بود

در کمال و علم و  دانش، او شبیه بحر بود

عالمی ،  چون  «صاحب مکیال»   باشد  جدّ او

آفرین بر این مقام و،  عزّت  بی حدّ  او

نام  و  عنوان  چنین  عالم  (  محمد  باقر )  است

در کمال  و  فضل ، همچون او، به  دنیا نادر است

شهرت او  هم (موحّد) باشد و هم  ( ابطحی )

بود  قلب  نازنینش ،  از  کدورتها  تهی