در شعاع جانان صفحه 69

آرای آقای بروجردی را میدید مثل تشنهای بود که به آب رسیده باشد، از بس مسلّط بود، چیزهایی ما متوجه نمیشدیم که این حاشیه به کجا میخورد، ایشان دقیقاً  متوجه آن میشد و حقیقتاً تسلط فوق العادهای داشت.

پیشنهاد تاریخی مرحوم علامه درباره کتاب جامع احادیث شیعه

مراودات تنگاتنگ علمی مرحوم علامه با آیت الله العظمی بروجردی(قدس سرّه)، ایشان را از اصحاب خاص مکتب علمی آن زعیم و پرچمدار شیعه قرار داد، تا آنجا که مرحوم علامه با قدرت و اشراف علمی و تحقیقی منحصر بفردشان، پی به نقص و خلاء بزرگی در یکی از امور علمی حوزه علمیه برده و با مطرح نمودن آن نقص و پیشنهادی تاریخی به استاد بزرگوارشان، منشاء برکات عظیم و قابل تقدیری در حوزهی علمی حدیثی جهان اسلام شدند.

حجت الاسلام سید صدرا موحد ابطحی دام عزه در خود نگاشته های شبهای بهار، این رویداد تاریخی را چنین از لسان مبارک مرحوم علامه روایت میکنند:

«یک روز من یک اشکال خصوصی به ایشان (آیت الله العظمی بروجردی(قدس سرّه)) عرض کرده بودم. در مسجد بالا سر همراه ایشان رفتم. آقا فهمیدند که من همراه ایشان دارم میروم، عنایت کردند و سوار درشکه نشدند. وقتی مقابل درب موزه سابق رسیدند، من به ایشان نزدیک شدم. چون کسی با ایشان کار نداشت، عرض کردم:

«آقا! یا این اشکالات و انتقادات را در درس و بالای منبر بیان نکنید، یا اگر بیان میکنید، در قدرت و امکانات شما هست که مشکلات را بر طرف کنید».

ایشان قریب یا عین این عبارت را فرمودند:

«آن روزی که میتوانستم خودم این کار را انجام بدهم، توجهی نداشتم. اکنون که توجه به این نکته پیدا کرده ام، مشاغل من مانع است و امروز نمیتوانم».