اختران فروزان ری و طهران، یا، تذکره المقابر فی احوال المفاخر صفحه 500

ص:503

بوده و از افرادی است که در بغداد حدیث می گفته است. ابوالقاسم بن ثلاج گوید: که محمد بن ابراهیم قصار رازی در سنه 313 در بغداد از حسن بن علی بن زیاد سری روایت می کرده است.

-6

ابوعبدالله-رازی

محمد بن اسماعیل بن زیاد مکنی به ابوعبدالله یا ابوبکر به گفته برخی اهل دولاب ری بوده و در شمار رجال و اهل حدیث است که از منصور بن سلمه خزاعی و ابوالنضر هاشم بن قاسم و ابن مسهر دمشقی و ابویمان حمصی روایت شنیده است. و جماعتی از او مانند محمد بن مخلد و ابوحسین بن منادی او را مکنی به ابوعبدالله خوانده و روایت نموده و اما ابوعمرو بن سماک او را بکنیه ابوبکر می خواند و از او روایت کرده و او را ثقه معرفی نموده است. صاحب تاریخ بغداد گوید: خبر داد ما را علی بن عثمان بن احمد دقاق از ابوبکر محمد بن اسماعیل زیاد دولابی بزار از ابومسهر از سعید بن عبدالعزیز از عطیه بن قیس از قرعه از ابی سعید خدری که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم هر وقت می گفت (سمع الله لمن حمده) پس از آن میگفت ربنا و لک الحمد ملء السماوات و الارض و ملء ما شئت من شیء بعدد اهل الثناء و المجد. پروردگار ما را برای توست شکر و سپاس به پری اسمان ها و زمین و پری آنچه خواهی از چیز به شماره اهل ستایش و ثنا.

و شایسته و سزاوار است که بنده بگوید: ما همه بنده توایم لا مانع لما اعطیت و لا معطی لما منعت و لا ینفع ذا الجد منک الجد هیچ مانعی از آنچه تو بخشیدی نیست و هیچ بخشنده ای از آنچه تو باز گرفته ای نخواهد بود و هیچ کوشش مجدی سودی ندارد مگر از تو. صاحب تاریخ بغداد گوید محمد بن اسماعیل دولابی رازی